Tákn tímanna - 01.03.1922, Side 12

52
TAKN TÍMANNA
lega mikið að gera, fyrir vikið, eins og
þarlendir menn kalla það og varð áhorf-
endunum mjög skemt við það. Þeir,
sem gengið hafa á þessum heitu stein-
um, segja, að þeir kenni venjulega ekki
mikils hita á sjálfum fótunum, en þar
á móti kenni þeir logandi hita kringum
eyrun.
Nú mun mörgum vera forvitni á að
vita, hvernig hægt sé að leika þessa
list. Mér datt þegar í hug, að það væri
kölski, sem þarna væri hjálplegur, og
skömmu seinna heyrði eg einn þar-
lendan, sem fyr á tímum hafði troðið
eld, segja hið sama. Nú var hann orð-
inn meðlimur kristins safnaðar, og þegar
hann var kominn að þeirri niðurstöðu,
þá lýsti hann því yfir, að hann yrði að
hætta við athöfn þessa, því hún væri
verk djöfuls.
Forsprakki eldgöngumanna er kall-
aður »prestur«, og áður en hann fremur
þessa list, gengur hann út í skóg
með fylgifiskum sínum og biður þar
um vernd »andanna«. Guð himnanna
mundi vissulega aldrei heyra slíka bæn,
og því er auðsætt að vernd hlýtur að
koma úr annari átt.
Hið sanna er, að eldganga þessi er
ein af einkennum andatrúamanna. Sú
trú hefir rutt sér braut meðal þarlendra
manna og vinnur þar sitt verk. Eg hefi
hitt marga öndunga á ferðum mínum
um Raiatea. Fyrir nokkrum vikum,
kom eg þar inn sem nokkrir þarlendir
menn voru á valdi andanna.
Djöfullinn fer ekki fram hjá eyjum
þessum. Alstaðar treður hann sér að.
Á eyjum þessum er hann þegar farinn
að starfa »með öllum krafti lýginnar,
táknum og gjörningum«, til þess að
leggja snörur tyrir eyjabúana og leiða
þá i viliu. Ó, að sá dagur rynni upp
bráðlega, að vald hans þar yrði brotið
á bak aftur.
Biður þú til Guðs?
Móðir nokkur ætlaði að leggja af
stað í höfuðstaðaferð með littlu dóttur
sinni. Pær krupu báðar á kné og báðu
Drottin um að varðveita þær á leiðinni,
svo þær gætu komið heim aftur glaðar
og heilbrigðar.
Vinstúlku dóttur hennar ætlaði einnig
að vera með. Hve glaðar og ánægðar
voru þær ekki, þessar tvær littlu leik-
systurl
Alt gekk slysalaust þar til þær komu
þangað, sem þær þurftu að skifta um
sporvagn. Fyrst setti móðirin dóttur
sína á götuna og þar næst vinstúlku
hennar; en þegar hún var búin að því,
kom maður á hjólbesti með afarmikl-
um hraða og fór yfir barn hennar.
Fólkið hrópaði og þyrplist saman, en
þegar móðirin lyfti barni sínu upp,
virtist það óskaðað. Hvað hafði borið
við? Hin þykka kjólermi, sem fóðruð
var með lérefti, var rifin af, en það var
ekki hið minsta sár á barninu.
Pegar alt fólkið stóð og horfði á
móðurina, sem spurði barnið: »Hvar
er sárt? svaraði barnið: »Það er hvergi
sárt, mamma; en það er af því, að þú
baðst Guð um að varðveita okkur áður
en við lögðum af stað að heiman«.
Barnið talaði svo hátt, að alt fólkið,
sem stóð i kringum þær, heyrði það,
og menn og konur litu hvert á annað
og viku í burtu; en barnið var ósjálf-
rátt orðið vitni fyrir mönnunum uiu
að Guð heyrir bænir,