Syrpa - 01.12.1915, Blaðsíða 37

SYRPA IV. HEETI 1915
• 227
ana. Evans og hans félagar liöfðu
verið sendir á undan, og við gáturn
ekki náð þeim, en þeir sáu okkur
stanza til að borða og gerðu það
sama. Eg kveið fyrir að halda á-
fram eftir máltíðina, en þegar við
vorum búnir, með talsverðum erfið-
leikum, að brjóta af meiðunum, gát-
um við haldið áfram stanzlaust og
komustum fram fyrir hina eftir eina
til tvær mílur, og var auðséð að við
mundum framvegis geta verið í far-
arbroddi.
,,Það er auðséð að farið hefir eins
og ég bjóst við. Neðri dalurinn
er allur fullur af snjó eftir byljina,
og ef við hefðum ekki skíðin, þá
kæmustum við ekkert áfrarn. Mað-
ur sekkur í snjóinn uppað hné og
upp fyrir hné, þegar maður hefir
sleða í eftirdragi. Það væri því
ómögulegt að komast eitt fet áfram
skíðalaus. Þegar á alt er litið, er
okkur síöðugt að fara fram í skíða-
notkuninni.
Við erum rúmum fimm dögum
seinni en Shackleton var, vegna
stormanna, en með þeirri færð, sem
við höfum, væri ómögulegt að hafa
meira á sleðunum. Evans og hans
menn gátu fvlgt okkur miklu betur
í dag; þeir komu nreð skóna sína
inn í tjaldið okkar í niorgun, og
Evans lagaöi þá til“.
Þrettánda desember. Þeir höfðu
aðeins fjórar mílur í dagleiðinni.
Ný ísskorpa var á snjónum með
köflum. Þegar dráttarmennirnir
stigu á hana skriðnaði þeim fótur,
svo þeir runnu til baka. Sleðarnir
fóru á kaf í lausa snjóinn og sátu
blýfastir. Hóparnir hjálpuðu hver
öðrum meðan þeir gátu. Scotts
flokkur, sem dugði bezt þann dag-
inn,eyddi þremur klukkutímum í að
tíu koma feta meiðumundir sleðann,
en svo seint gekk ferðin, að hinir
töfðust ekkert við það. Talsverður
sólarhiti var og snjórinn stamur;
föt mannanna voru blaut af svita.
Þeir náðu hinum, sem urðu að fara
með hvíldum. ,,Erfiðið var blátt
áfram afskaplegt.
Slætn melting, blaul föt og sina-
teygjur gáfu ekki rólega nótt ; en
fjórtánda desember, þegar komið
var tvö þúsund fet upp yfir sjávar-
mál fór færðin að skána. Eftir
fyrstu tvö hundruð faðmanna fór
minn flokkur að greikka sporið,
svo eg sá að alt mundi fara að
batua. Við náðum hinum innan
skamms og buðum þeim að bæta á
okkar slcða, en Evans var of stór-
látur til að þiggja það. Seinna
skiftum við um sleða við Bowers;
við drógum þeirra sleða léttilega,
en þeir áttu fult í fangi með okkar.
,,Okkur hitnaði ákaflega á göng-
unni, löðursvitnuðum og fórum úr
peysum. Afleiðingin er sú að okk-
ur er kalt og ónotalegt núna, en það
að sleppa við mjúka snjóinn bætir
upp öll óþægindi, 'Um miðjan dag-
inn var ekki meira en tvö fet niður
á harðan is, nú er það naumast eitt,
svo eg býst við að hann verði bráð-
um auður“.
Það virtist sem þeir væru að kom-
ast upp úr afarstórri skál, sem snjór
safnaðist lyrir í, og sem náði alla
leið að Cloudmaker-fjalli. Bjart-
sýnið, sem aldrei yfirgaf þá, kemur
aftur í ljós hér. ,.Eg held að öll
vandræðin, sem stafa af lausa snjón-
um, séu nú á enda, og eg gæti ekki
kosið á neitt betra en að færðin,
sem við höfum nú, héldist. Þegar