Syrpa - 01.12.1915, Síða 48

238
SYRPA IV HEFTI 1915
mæði í ófullkoinlcgleikanum, eins og
rólegt andvarp óleystra afla.
Eru nú þessi ættareinkenni dáin
út; vogna þess a'ð þú sem ert
yngst, hcfir dregið þig í hlé, og
átt ekki erfingja? Nei, eg liefi ekk-
ert mér til afsökunar!
(Eg hefi orðið að hætta við bréfið
í marga daga. Nú ætla eg þó að
reyna að ljúka við það).
Reyndu kæra Magnhildur, að láta
ekki hina illu breytni iníma gagn-
vart þér, og því miður mörgum
öðrum, draga úr þér kjarkinn. Þú
getur cnn, ef þú hcfir nógu sterkan
vilja, komið í framkvæmd lífs-á-
kvörðunum þínum, á einn eða ann-
an hátt. Gjörðu það! Eg á önga heit-
ari ósk,—Og með því mýkirðu mínar
síðustu þjáningar. Mér finst mér
létta, jafnvel við að segja þér þetta.
Og eg finn ylinn, sem þú berð til
mín, þrátt fyrir allt og allt, streyma
til hjartans.
3?ú ætlar að reyna að viðlialda á-
hugamáluin mínum, og bera þau,
scm eg var máskc nýbyrjaður á,
fram til sigurs. Þú ætlar að byggja
upp og bæta, Magnhildur! Einst
þér ekki dálítil liuggun í þessari
bæn minni?
(Mér versnaði aftur; en í dag er
eg nokkru skárri).
Ef að þetta bréf gæti orðið til þess
að opna fyrir þér veröldina á ný,
svo að þú gætir undireins byrjað á
nýjum störfum; lokið þeim, sem
ef til vill eru enn cigi noma hálf-
unnin, og bætt fyrir þau, er kynnu
að hafa verið vanrækt, þá mundi eg
verða óumræðilega glaður. Þú
ætlar að gjöra það! Gleymdu því
ekki! Yertu sæl!
Já, vertu sæl!—eg þarf aö skriía
öðrum, og kraftarnir eru að þrotum
komnir. Yertu sæl!
Hans Tande.
(Átta dögum seinna).
Innan í bréfið til þín bæti cg
þessu er á cftir fer, það er úr öðru
b’éfi tii annarar manneskju:
“Þiað er ekki satt að ástin sé öllum
mönuum inngangur til hins sanna
lffs. Ef til vill er liún það ekki
heliningnum af þeim mönnum, sem
til fullorðins ára komast.
Pjöldi manna eyðir æfinni í óupp-
fyltri ástarjirá.—Ef til vill gátu þeir
ekki annað; íólkið er svo ólíkt hvað
öðru; atvikin svo undarleg, en þó
stundum svo afsakandi.
Margii’ iiefðu auðvitað átt að
geta breytt öðruvísi; haft betra
vald á sjálfum sér, og með því safn-
að kröftunum saman. En þeir liafa
þá verið of hirðulausir, lesið bækur,
sem veiktu liugsamarháttinn og
iömuðu viljan.”
XI.
Magnhildur og Rannvcg leiddust
út úr skóginum, Rannveg hafði
loksins orðið að sækja hana þangað,
atvikin höfðu komið henni til að
gleyma sér. Þær urðu samferða út
á sléttuna. Fjöllin teygðu tindana
upp i lieiðblámann. Það var hálf-
gerður íorvitnisblær á iynginu, þar
.- em Miss Ro‘:and beið ásamt barn-
ihu. Þau sátu á bláum og rauðum
áklæðum lijá vagninum.
Hin skörpu litbrigði heilluðu
móður augað.
“The summer travels in Norway;
the summer travels in Norway!”
sagði hún við sjálfa sig.
Það liljómaði út úr hv.erju orði,