Syrpa - 01.12.1915, Qupperneq 50

240
SYRPA IV HEFTI 1915
leitt inn í stofuna; hundurinn leit
á hann allra snöggvast, en labtoaði
íaínskjótt út í skotið aftur, lafmóð-
ur eftir áreynsluna.
Presturinn var alveg eins og hann
átti að sér. Hann sagðist tnafa
heyrt talað um Rannvegu, og lét í
ljósi gleði sína yfir komu hennar.
Hann liélt lengi hönd hennar, með
spikfeitum hreifanum, en þó lengur
hönd Magnhildar. Hann heilsaði
Miss Roliand vingjarnlega, og klapp-
aði harninu. Hað hafði lifnað í
stofunni við þessar tvær nýju vcrur,
sérstaklega þó hundinn. Og þegar
presturinn hafði fylt pípuna,
keykt í, og hagrætt sér á útsaumuð-
um legubekknum, þá var það hið
fyrsta, sem hann fór að segja frá,
að “litlu stúlkunum” væri borgið.
3?ær hcfðu fengið áreiðanlega líf-
tryggingu; guð hefði að sinni miklu
náð, verið þeim óumræðilega góður.
Miklu sorglegar hcfði allt gengið
til meö “jómfrúna” (kenslukonuna,
sem áðurvarnefnd), lauðvitað hefðu
þau hjónin ætlað .reyna að gera
eitthvað fyrir hana líka. En efnin
hefðu aldrei verið mikil, og sjálf
liefði liún ekki lengur getað unnið
sér nokkuö inn; hún hefði verið
svo vandræðaleg viðfangs upp á
síðkastið. En af sínum óransakan-
lega vísdómi, hafði guð líka hugsað
um hana. Hún þurfti engrar líf-
tryggingar með framar.
Hún hafði verið í heimsókn hjá
ættingjum sínum, margar mílur
burtu; hún hafði ekki þolað ferð-
inia, og guð kallaði hana til sín.
Aðeins fáir dagar voru liðnir síð-
an að fréttin kom, og presturinn
sagðist vcra í vafa um livort hann
gæti farið til þess að vera við jarðar-
förina; það væri allt undir því
komið, hvort lijónaefni, sem bann
ætti að gefa saman, vildu draga
giftinguna í nokkra daga eða ekki.
“Þannig gengur það til í lífinu,
kæra Magnhildur. Gröfin og brúð-
arbekkurinn skiftast á!—En hvað
kjóllinn þinn er fallegur barnið
mitt. Skarlie er sannarlega góður
við þig. Annað vci'ður varla um
hann sagt.’'
Loksins kom svo frúin með dæt-
rum sínum. Hárið var tæplega orð-
ið þurt. Kjólarnir og treyjurnar
höfðu sýnilcga verið nýsléttaðar,
því hvergi sást nokkur hrukka eða
felling.
Þær þögðu. — Presturinn einn
hafði orðið, þær lineigðu sig aðeins
ofurlítið, og fóru að fitla við hann-
yrðir sínar. önnur dóttirinn spratt
á fætur, og hvíslaði einhverju að
inóðir sinni. Af augnatilliti frúar-
innar, mátti ráða það, að spurning-
in hafði verið um, hvort taka skyldi
niður svartá sorgarslæðu, sem sett
hafði verið á spegilinn, og nokkrar
myndir, sem liéngu á veggnum, og
tvö eða þrjú gips-líkneski. Þegar
að stúlkan var aftur komin í sæti
sitt, var auðsætt, að lafráðið hafði
verið að hrófla ekki við slæðunni.
“Og jómfrúin er dáin” sagði
Magnhildur. Mæðgurnar þrjár
drupu liöfðum yfir sauma sína. —
“Iiún dó úr hjartaslagi” sagði frúin.
Þær sátu grafkyrrar svolitla stund;
en tóku svo íaftur til við útsauminn.
Presturinn reis á fætur, til þess að
reyna að koma liundinum út. 3?að
var cngu líkara en að hundurinn
yrði hálf-feiminn við alit lofið, sem