Syrpa - 01.12.1915, Side 51

SYRPA IV. HEETI 1915
241
prestur hlóð á hann. Presturinn
sagði að hrjú ár væru liðin, síðan
að rakkinn hefði komið á heimilið;
guð einn gæti vitað hvaðan hann
hefði komið, og í hvaða tilgangi
hann hefði verið sendur; en það
eitt væri þó víst, að í fyrrasumar
hcfði hann bjargað “jómfrúinni”
frá blóðmannillu geldneyti, sem
Óli gamli á Bjargi hefði átt, ]>egar
hún samkvæmt venju sinni var á
leið til kirkjunnar.
Seinasti merkisatburðurinn, sem
prestur mintist á, var slysið með
Andrés gamla, þegar hann hjó í fót
sér. Prestur sagði frá því, hvaða
orð gamla manninum liefðu legið á
vörum, þegtar þau hjálpuðust að
því, að bera hann inn í rúmið. En
lengra komst hann ekki með sög-
una.því í sömu andránni, var klór-
að dálítið í hurðina; liundurinn
var kominn aftur. Presturinn
flýtti sér að opna fyrir honum,
strauk honum um liöfuðið og gaf
honum nokkrar vingjarnlegar á-
minningar. Hundurinn litaðist
um. Erúin gaf honum vingjarnleg-
ast augnatillit; þessvcgna fór hann
beint til hennar, og sleikti hönd
liennar.
Magnhildur stóð upp, gekk yfir-
um til frúarinnar og strauk hönd-
un'um um hár lionnar; liún fann
allra augu hvíla á sér; einkanloga
þó frúarinnar. Hún var í vafa um
livað hún ætti til bragðs að taka,
en flýtti sér þó út úr stofunni. Eft-
ir það varð steinhljótt inni.
Hvað var þetta? Hvað hafði kom-
ið fyrir? Ekkert annað f raun og
veru, en það, að Magnhildur hafði
um morguninn fengið bréf, sem
áður hefir nefnt verið; og eftir það
sé hún lífið á prestssetrinu í tölu-
vert öðruvísi ljósi.
Leiðindin hurfu, að miklu leyti,
og framundan fanst henni hún
finna ylinn af nýjum kærleika,
nýju réttlæti. En sögur prestsins?
Þótt lcitað væri með logandi ljósi,
kom ekki fram í þeim citt einasta
atriði, er bent gæti á, að liann
sjálfur, eða nokkur af fjölskyldunni
hefði nokkurntíma gert góðverk.
Það var óhugsandi annað, en að
allir, sem á hlýddu, hefðu veitt því
eftirtekt. Hundurinn hafði tekið
eftir því, jafnvel á undan Magnhildi
sjálfri. Hundurinn liafði þakkað
fyrir sig; en hafði hún nokkru sinni
gert það? Henni fanst sem nú yrði
þó ekki lengur lijá því komist. En
]>ogar hún ætlaði að byrja, félzt
henni hugur, cr hún sá live ókunn-
uglega fólkinu varð við þakklætis-
teikn liennar; hún varð hrædd og
flýtti sér á brott.
Hún fór vcginn, sem áður hefir
verið, í áttina til kirkjunnar. Hún
var í þungum hugsunum, út af öllu
því, er fyrir lvana hafði borið. Nú
fyrst hafði hún veitt smásálarskap-
num og liégómleika fólks þessa veru-
lega athygli. ÞaÖ hafði gert liana
liálf-reiða, valdið henni leiðinda, og
þó dálítillar kæti líka.
En hún liafði ekki fyr veitt því
eftirtekt, að einmitt það, sem hún
fékk mest lof fyrir upp á síðkastið,
iiafði hún öölast í þessu húsi; það
hafði vafið sig verndandi um sál
hennar, á líkan liátt og heklu-dúk-
a>-nir um húsmunina. Hvort held-
ur að Skarlie liafði reynt að vinna
liana á sitt vald, með lokkandi lof-
6