Syrpa - 01.12.1915, Síða 52

242
SYRPA IV. HEFTl 1915
orðum um skemtilegt heimilí, eða
ekki, ])á var ])að ])ó áreiðanlega víst
a6 í þessu húsi hafði hún fengið
kraft til hess að verjast honum,
fram á ]>ennan dag.
Og ef að hún hafði lifað skeyting-
arleysislega, ])á var ])að ekki sök
gamla heimilisins, heldur hennar
sjálfrar, með því að hún hefði um
of, leitað inn land nautnarinnar
og draumanna. 3>að þurfti ekki
svo lítið umburðalyndi til þess að
taka á móti henni eins og gert var,
eftir allt saman.
Flest annað fólk myndi hafa vís-
að henni óðara á dyr, eins og hún
hafði verið löt, þver og vanþakklát!
Já vanþakklát! Hafði hún nokk-
urn tíma nokkrum þakkað? Jú,
einum,—manninum, sem hafði gert
henni mest íllt — en þó jafnframt
mest gott — því liann liafði hún
eiskað. Ekki gat það talist hér.
En hverjum þá? Engum! Ekki
Skarlie, ])ótt hann hefði verið henni
góður að ýmsu leyti; nei, ekki hon-
um. Frú Bang ekki heldur, og
hafði hún þó sannarlega verið henni
góð! Ekki Rannveg, nei!
Hún varð hrædd. Þetta var 1
fyrsta skiftið, að liún talaði við
sjálfa sig. Nú fann hún fyrst hver-
nig í öllu lá. Nú skiidi hún hvað
það var, sem olli Jöngun Rannveg-
ar til þess að hitta hana. Hún var
komin til þess að sannfæra liana
um lífshamingju sína; sýna henni
barnið, — komin til þoss að frelsa
hana sjálfa, og reyna að gera hana
hamingjusama líka. En að hugsa
sér svo á hinn bóginn það að eiga
mann, sein hún ekki gat farið með
eins stuttan vegarspotta, og yfir að
gistihúsinu, sökum þoss að hún var
liálf-klæðlaus!
Nú sat liún á hæðinni fyrir ofan
heimili foreldra sinna. — 3>að var í
rústum. Andlitið liuidi hún í
liöndum sér. 3>essar hugsanir viku
ekki frá honni; þær ásóttu hana
aftur og aftur;—hún var dauðþreytt
á líkama og sál.
Og þegar húri seinna um kvöldið
bauð Rannvegu góða nótt; þá
vafði liún liandleggnum um mitti
hennar, og hvíldi höfuðið við
brjóstin.
Hana langaði til þoss að mæla en
orðin dóu á vörunum.
XII.
Morguninn eftir dreymdi Rann-
vegu um söng; liún heyrði hann
ennþá, svo vaknaði liún og komst
svo til sjálfrar sín, að hún fór að
tala við sjálfa sig um það, livort það
væri nú ekki í raun og veru Magn-
hildur, sem hefði verið að syngja.
Ilún glaövaknaði við þá liugsun og
þaut fram úr rúminu.
Ilún var ekki fyr á fætur kominn,
en að liún opnaði gluggann. Nú
lieyrði liún greinilega að niðri í
hinum cnda hússins, var sungið
með veiku slaghörpu-undinspili.
Itöddin var há og skýr.—k>að hlaut
að vera hún, sem söng!
Hún flýtti sér að komast í fötin
og niður í stofuna. Prammi á gang-
inum voru skórnir hennar; þá tók
hún með og ætlaði að setja þá upp
úti, því liún var hrædd um að
vekja Miss Roland og barnið. í
sömu 'Svifum kom einhver upp stig-
ann; hún fleygði frá sér skónum í
snatri; það var höfuðið á Grong,
sem gægðist upp. — Hann þarna!