Syrpa - 01.12.1915, Blaðsíða 62

252
SYRPA, IV. HKFTI 1915
H um — þessari er ðhætt að
að sleppa. Svo horföi hann ít þá
næstu. Kornunga, svarthærða
stúlku, feita og blððdökka, með
munaðarblæ í hverjum drætti í and-
litinu, og gáskafull tindrandi augu.
Svona leit.hann á hverja af ann-
ari. Engin þeirra vakti sérstaka
eftirtekt hans. Jú, þarna sat ein,
Bjarthærð, með bjartan og hreinan
hörundsblæ. Þennan blæ sem svo
oft auðkennir bjarthærðar stúlkur.
Andlitið var smá-frítt, augun blá og
fjörleg og munnurinn nettur og
hálsin hvítur og sívalur.
Já, þessar varir væri gaman að
kyssa, og þessir vangar eru víst
mjúkir og heitir, hugsaði Einar og
horfði um stund á hana. Hún leit
upp og augu þeirra mættust—and-
artak—svo leit hún undan og kaf-
roðnaði.
Einar brosti með sjálfum sér. Svo
rendi hann augunum fram eftir
bekknum. Þarna voru 4 eða 5 lag>-
legar, en flestar sviplausar, eða þá
þessi sálarleysissvipur, sem maður
rekur augun í, á ekki svo fáu kven-
fólki.
Jæja, hugsaði Einar, þegar hann
var búinn að líta yfir hópinn—þetta
eru sæmilegar dömur—hvernig sem
þær dansa nú.
Svo fór hann að athuga búning-
inn. Allar voru þær vel búnar.
Flestar með úr og festi, annað hvort
utan um hálsinn eða mittið og marg-
ar með armbönd, sem hringlar í
hvað lítið sem þær hreyfðu sig —
eins og í barnaleikföngum.
Svunturnar og slifsin voru með
litlu litarsamræmi hvert við annað,
eða við andlitsblæ stúlknanna. En
slíkt hafði Einar oft séð áður og oft
furðað sig á því smekkleysi sem þar
hefði komið fram, þegar tekið er til-
lit til hinnar næmu fegurðartilfinn-
ingu sem flestar stúlkur hafa.
Einar var hugsi andartak. En
svo hrökk hann upp við það að
fyrsta danslagið hljómaði um sal-
inn.
En sá gauragangur.
Karlmennirnir þustu á fætur.
Gáfu hver öðrum olnboga skot og
hrintu hinum frá, allir vildu auðsjá-
anlega verða fyrstir.
Yfir við kvennabekkinn var alt
í einni bendu, sveinar og meyjar.
— á meðan að þau voru að para sig
saman. Svo komu fyrstu pörin
fran, á gólfið.
Fæturnir gripu ,,taktinn“ eftir
hljóðfallinu, og eftir örlitla stund
voru öll pörin komin-á dansbrautina
í hring á gólfinu.
Einar leit yfir á kvennabekkinn.
Flest sætin voru nú auð. Samt
sátu þar nokkrar stúlkur, sumar
með hálfgerðan ólundarsvip, og
gutu hornauga til þeirra sem fram
hjá gengu, og var auðséð að þær
voru gramar yfir því að þurfa að
sitja eftir.
Einar sat og horfði á.
Hann hafði oft skemt sér vel við
það að virða dansfólk fyrir sér.
Taka eftir mjúklegum átökum, af-
stöðu paranna—hlýlegu augnaráði
og svipbreytingum á andlitunum,og
svo limaburði og hreyfingum. Eftir
öllu þannig löguðu, tók Einar æfin-
lega bezt þegar hann horfði á aðra
dansa.