Syrpa - 01.02.1920, Blaðsíða 21

S V R P A
51
Ek'kert þrusk heyrSist. Allir voru enn í fasta svefni, að því er
virtist.
“Eg á báSa hestana og rifflana,” sagSi Danton og þurkaSi sér
um munninn á annari treyju-erminni; “en RauSa'Hrafn kný eg til
aS borga naeturgreiSann fjórfaldan ifyrir fjóra!"
Hann hallaSi sér út af á gamlan legubekk, sem var í borS-
stofunni.-------------------
Þegar hann vaknaSi, var heimafólkiS komiS á fætur.
“Hvar er Indíáninn og dóttir hans?” sagSi Danton.
“Þau voru (farin, þegar viS komum á fætur," sagSi einhver
af þjónustu-'fólkinu.
Danton hljóp út í hesthúsiS. Honum brá heldur en ekki í
brún^ þegar hann sá aS RauSi-Hralfn hafSi fariS í burtu meS fjóra
hesta söSilaSa og báSa riffllana. -Þau feSginin höflSu fariS á staS
um morguninn, þegar þau heyrSu skotin og vissu afdrif vinanna.
Ef til vill hefir RauSi-Hrafn vitaS, hvaS var aS gjörast í borSsaln-
um alila nóttiiia. Og hann hefir vafalaust ekki veriS langt í burtu,
þegar einvígiS var háS.
“Látum þau fara,” sagSi Danton eiftir stundarþögn; “þaS er
alveg þýSingarlaust aS elta þau héSan af. Þau hafa tvo hesta til
reiSar, hvort þeirra, og eru bæSi vopnuS. — En eg mun hitta
RauSa-Hrafn einhvern tíma síSar. ----Fari hann vel!”
En þeir Danton og RauSi-Hrafn áttu ekki e>ftir aS hittast í annaS
sinn í þessu lífi, því fám dögum síSar varS Danton bráSkvaddur.
— Hann hafSi skriflaS þetta ælfintýri (um einvígiS) í dagbók sína
daginn áSur en hann dó.
(Framh.)