Verði ljós - 01.07.1896, Blaðsíða 4

116
krossfestan!“ láta blekkjast af þessum vantrúarrödduni, inisskilja
svo köllun sína, að þeir fara að taka tillit til þeirra og liætta að
sinna grundvellinum, sem lagður er, sein er Jesús Kristur. En
livað veldur þessu? Ekkert annað cn það, að þeir meta það meira
að þóknast mönnum, en gjöra vilja þess, sem sendi þá!
Sannur guðs erindreki gleymir aldrei hinni kennimannlegu
reglu: „Ekkert nema Jésúm Krist og hann krossfestan!“ því að
hann hirðir ekki um að þóknast mönnum. Páll postuli þekti
ofurvel hinn veraldloga liugsunarhátt margra í hinum korintiska
söfnuði, hann vissi það vel. að hann mundi gcta unnið sjer marga
iieiri áhangendur, ef hann tæki upp þá kcnsluaðferð, sem beztljet
í eyrum, en hann gjörði það ekki, því að haun hirti ekki um
að þóknast mönnum. Hann kryddaði ekki kenningu sína með
veraldarspeki eða fortölum spaklegrar málsnildar, heldur mat það
mest að reynast trúr umboðsmaður guðs leyndardóma, þess vegna
ásetti hann sjcr að vita ekkert, nema Jesúm Krist og hann krossfcstan.
Og sjerhvér sá, er elcki fylgir dæmi hins mikla postula í þessu,
hann er ótrúr umboðsmaður, leiguþjónn, sem metur dóm heimsins
meira en heill hjarðar sinnar, metur það að þóknast mönnum meira
en hitt, sem þó ríður mest á, að þjóna guði. Það er óneitanlega
satt, að freistingin til að royna að þóknast mönnum, mcð því að
haga orðum sínum eins og bezt lætur áheyrendunum í eyrum,
getur orðið sterk; en vei þeim, sem ekki vinnur sigur á þeirri
freistingu. Það cr efasamt, hvort kirkjurnar yrðu til lcngdar bct-
ur sóttar, þótt kcnnimennirnir tækju að bera fram spurningar þær,
er eingöngu snerta hinn tímanlega liag þjóðanna, en liitt er víst,
að hjörtu smælingjanna sæktu þá enga næringu þangað, þeir, scm
hungrar og þyrstir eptir rjettlæti, færu þaðan aptur jafn hungraðir
og þyrstir og þeir komu, því að hjarta hins andlega fátæka getur
hvergi ldotið frið, og sá, er hungrar og þyrstir eptir rjettlæti, hvergi
hlotið svölun, nema i orðinu um Jesúm Krist og hann krossfestan.
Þess vegna víkur liinn trúi umboðsmaður guðs leyndardóma aldrei
frá liinni kennimannlegu reglu, „ekkert nema Jesúm Krist og
hann krossfestan“. Hann roynir ekki að kaupa sjer áhangendur með
því að reynast ótrúr og vanrækja skyldur sínar; hann veit, að
hann cr aðeins scttur tii að sá og vökva, en að drottinn er sá,
sem ávöxtinn gcfur, og hann treystir því, að ávöxturinn muni fyr
eða síðar koma í Ijós, ef trúlega cr sáð og vökvað, þótt lionum
sjálfum ef til vill auðnist ekki að líta þá stund.
Sannur guðs erindreki gleymir aldrei hinni kennimannlegu