Verði ljós - 01.07.1896, Blaðsíða 15

Ef hugsunin oin cða skynseniin ein gæti gcfið sönnun fyrir
guðdómleik kristindómsins, væri mikill hluti mannkynsins illa far-
inn, þar eð öllum væri ekki geíið að geta skilið þá röksemdaleiðslu
sem þyrfti til slíkrar sönnunar. Nei, guði sje lof fyrir, að hann
hefir gefið aðra einfaldari sönnun, reynsluna, seig allir geta aflað
sjer, jafnt lærðir sem ólærðir, ríkir sem fátækir. Reynsluvegurinn
er öllum opinn, on hann er líka sá öruggasti til vissu og þckking-
ar. Aðeins þeir, som hann ganga, geta sagt með Job; „Með heyr-
andi eyra heyrði jeg þig, en nú sjer mitt auga þig“ (Job. 42, 5),
og tekið undir með postulanum Páli: „Jeg er þess fullviss, að
hvorlci dauði nje líf, hvorki englar njc höfðingjadæmi nje völd,
hvorki hið yfirstandandi nje hið ókomna, hvorki hæð nje dýpt eða
nokkur önnur skepna muni geta skilið oss við guðs kærleika, sem
er i Kristó Jesú, drotni vorum“ (Róm. 8, 38—39).
S. P. Sivertsen.
Þrenskomir guðleysiiigjar.
Einu BÍnni var gamall maður staddur, þar som margir uugir menn voru
saman komnir. Tal hinna ungu manna barst að andlegura efnuin; þeir töluðu
um guð, um tilveruna optir dauðann og ýmislcgt annað í líka dtt. Og aliir
voru þeir með aama markinu brcndir að því er trúna snertir, þeir kváðust allir
vora guðleysingjar.
Loks tók gamli maðurinn til máls og sagði: „Yður or það vist öllum kunn-
ugt, vinir mínir! að til eru þrenskonar guðleysingjar. Fyrst or að tolja þá guð-
leysingja, sem hafa hugaað mikið, að visu ekki nógu djúpt, en þeir hafa þó
kynt, sjer skoðanir ýmsra heimspekinga, er hafa leitt þá afvega frá trúnui á
guð. Jeg veit nú ckki, hvort það eru Blikar heimspekilegar íhuganir og rann-
sóknir, sem hafa leitt yður til vantrúar11?
Noi, ekki var það; þeir voru allir ómentaðir menn.
„Onnur togund guðieyBÍuganna eru þeir menn, sem án nokkurrar sjálfstæðr-
ar hugsunar herma guðleysið eptir öðruin, eius og Bagt cr að páfagaukar hermi
eptir orð manua. Jeg vil ekki geta mjer þess til, vinir mínir, að þjer — —
Nei, mikil ósköp, svo auðvirðilcgur vildi onginn þeirra álítast.
„Loks er til þriðja tegund guðleysingja; það eru monn, sem vegna illrar
broytni Binnar hafa vonda samvizku og óska þvi, að engiuu guð og ekkert rjett-
læti væri til. Þeir iinna það, að sje guð til, þá muui hegning haus verða þeim
þung. Þoir hugga sig þvi við það, að enginu guð sje til og fylgja svo ó-
hræddir meginreglu Binni, að lifa eiuB og þá lystir og láta óBpart eptir girud-
um sínum og illurn tilhnoigingum.
Fleiri tegundir guðleysingja eru ekki til“!
(Sk. Sk. þýddi).