Verði ljós - 01.08.1896, Page 3

115
lýsa“ (Matt. 11, 27). Og ennfremur þegar litið er til þess, sem
felst í hugmyndinni „guðssonur“, eins og liún hefir verið hrúkuð
í kirkjunni alt fram á þennan dag, þá fer því eins fjarri og mest
má verða, að kirkjan hafi lagt. nokkuð það inu í þessa hngmynd,
sem ekki finst í orðum Jesú sjálfs, að vjer miklu fremur hljótum
að segja: í lærdómi kirkjunnar um þetta efni getur ekki eitt eiu-
asta atriði, sem ekki er bygt á skýlausum orðum og kenningu
Jesú sjálfs. Um þetta getur hver sá sannfærzt, sem yfirhöfuð vill
láta sannfærast, með því að leita til ritningarinnar sjálfrar. En
það er einmitt þetta, sem fæstir þeirra gjöra, Bergþór minn góður!
sem mest gaspra gegn trú vorri og „kirkju/<reíMim“. Jeg heítl að
margt óþarfa orðið hefði verið látið ótalað, ef þessir gasprarar, sem
gjalla hæst hefðu viljað rannsaka ritningarnar dálítið nákvæmar,
áður en þeir settust á dómstólana, til þess að segja álit sitt um
þau efni, sem þeir eklci bera noitt skynbragð á. Hver sá, sein
með opnum augunum les orð Jesú Krist og ræður í guðspjöllunum,
ætti fijótt að geta gengið úr sltugga um það, hvað Jesús vill gefa
í skyn, er hann talar um sjálfan sig sem „guðsson“. Skyldi sá
kalla sig guðsson í óeiginlegri merkingu, sem eignar sjer almættis-
alvitundar- og alnálægðareiginlegleika? — skyldi sá kalla sig guðs
son í óeiginlegri merkingu, scm leggur svo mikla áhcrzlu á eptir-
fylgdina á eptir sjer, að engin jarðnesk sambönd eru svo há og
heilög, að þau verði ekki að víkja, þegar hann segir: Fylg þú
mjer? — skyldi sá kalla sig guðsson í óeiginlegri merkingu, sem
heimtar, að sjer sje sýndur hinn sami heiður, sem annars er álitið
að tilkomi hinum lifanda guði einum, eins og þar seni hann segir,
að „allir skuli heiðra soninn eins og þeir heiðra föðurinn11 — eða
þar sem hann heimfærir upp á sjálfan sig orð og myndir úr gamla
testamentinu, sem þar eru auðsjáanlega brúkaðar um guð drottin
einan? — nei, í sannleika getur hjer ekki leikið efi á því, að
Jesús kallar sig ckki guðsson í óeiginlegri merkingu, heldur miklu
fremur í algjörðum skilningi og gefur með því til kynna, að hann
hafi til að bera fullkomlega guðlcgt eðli samsvarandi hinum guð-
dómlega uppruna sínum. Og þetta er ekki hugsun, sem myndast
smátt og smátt hjá honum, eins og Renan og aðrir vantrúarmenn
fylgja fram, heldur cr þessi hugsun rík í hjarta hans þegar í byrj-
un staríiífs hans. t>cgar í fjallræðunni skín þessi skoðun hans
á sjálfum sjer groiuilega fram, þar scm hann talar um sig
sem hoimsdómarann og mælir þossi voldugu orð: „Á þeim degi
munu rnargir segja til mín: Herra, herra!---------En jeg mun segja