Verði ljós - 01.08.1896, Side 8

120
faðir óberlín!“ svarar drengurinn og hyggur það nægilega skýr-
ingu. Hann skilur það ekki, að allir menn skuli ckki vita hver
faðir Óberlín sje, því það veit hvert barn í Yaldersbach. Og svo
sýnir drengurinn ferðamanninum marmaramyndina af „föður Óber-
lín“, sem stendur inni í kirkjunni, við hliðarvegginn andspænis
prjedikunarstólnum. Og fáir ferðamcnn dvclja svo skamma stund
í Valdersbach, að þeir ekki hafi fræðzt um það áður en þeir fara
þaðan, hvaða maður „faðir Obcrlhr1 hafi verið og þá vita þeir það einn-
ig, hverjum það mikils til er að þakka, að þetta fagra og blómlega
dalverpi samsvarar eigi lcngur hinu látlausa nafni síuu, Steindalur.
„Faðir Óberlín" var fyrir mörgum árum síðan sóknarprost-
ur Steindæla, og að hann hafi verið það meira en að nafninu til
sjest bezt á orðinu „faðir“, sem Steindælir hafa sett framan
við nafnið hans og enn í dag fylgir því, þegar það er ncfnt. Skírn-
arnafn hans var annars Jóhann Friðrik Óberlín. Faðir hans
var fátækur, en guðhræddur og skyldurækinn skólameistari í Strass-
borg. Þar fæddist Jóhann Friðrik 31. ágúst 1740. í uppvexti
sínum hl&ut hann hið bczta uppcldi, hann var hlýðinn og einkar
námfús og tók brátt miklum þroska, Tæpra 15 ára gamall varð
hann stúdent. Hugur hans hneigðist að hermensku, en þcgar hann
varð þess var, að föður hans var það á móti skapi og hann æskti þess
heldur, að hann legði fyrir sig guðfræðinám, til þess síðar að gjör-
ast prestur, ljct hann það þegar cptir föður sínum; gjörði hann
það því fúsar sem hjarta hans var gagntekið af barnslegri ást á
frelsaranum og hann iðraðist þess aldrei síðar. Við guðfræðinámiðlagði
hann mikla rækt og alúð, og sjerstaklega hafði einn af kennurum
hans við háskólann, Lórens að nafni, lærður maður og guðhrædd-
ur í píetistastefnu, mikil áhrif á hann. Þess má geta sem dæmis
þess, hvcrnig Óberlín var innrættur þegar á námsárunum, að
hann 1. janúar 1760 í mjög svo vandlega rituðu skjali,
með nafnsundirskrift og hjásettu innsigli sínu, skuldbindur
sig hátíðlega til að lifa og þjóna guði og frelsara sínum; en slikt
var ekki með öllu óþekt á þeim tímum. 1 skjali þessu kemst
Óberlín meðal annars svo að orði: „Jeg kalla himin og jörð til
vitnis um það, að jeg á þessum degi játa, að drottinu sje minn
guð; jeg lýsi yfir því, að jeg reikna mig í tölu barna hans og til-
heyri hans lýð. Jeg afncita hjer með öllum ináttarvöldum, sem
til þessa hafa ráðið yíir sálu minn og öllu, scm skilur mig
frá guði mínum og frelsara11. Skjál þetta endar með bæn til