Verði ljós - 01.10.1896, Síða 2

Gleymdu aldrei að biðja!
Hvo dýrðlegt cr það, að mega lypta liuga síuum til guðs á
himnum, mcga leita til haus og biðja hann sem föður. Hve dá-
samlegt er það, að mega trúa honum fyrir öllu, blíðu og stríðu,
biðja hann hjálpar í neyðinni og vegsama hann í velgengninni.
Hversu inndælt er það, að bj'rja daginn með því að fela allt í hans
hendur og leggjust til hvíldar með þakkarorð á vörunum fyrir
alla vernd og varðveizlu hans á hinum liðna degi. Hversu fagurt er
það, að kunngjöra hans náð um morguninn og hans trúfesti á
næturnar. Hversu friðsælt er það, að mega leita til hans þegar
oss liefur orðið einhver yfirsjón á, mega biðja hann fyrirgefningar
og eins og barnið halla sjer upp að lians föðurbrjósti. Hve huggunar-
ríkterþað, að megaleggja út í baráttu lífsius ineð krapta frá hon-
um, geta í stríðinu „við hold og blóð, höfðingja og maktarvöld,
við heimsdrotna þessa myrkurs, við vonzkunnar anda“, staðið gyrtur
sannleikans belti, brynju rjettlætisins, skildi trúarinnar, hjálmi
lijálpræðisins og sverði andans, sem guð lieíir íklætt oss fyrir stöð-
uga bæn og beiðni. Hversu uuaðsríkt er það ennfremur að mega
fela þá, sem oss þykir vænt um, ættingjana, vinina, honum á vald,
sem alt heíir skapað, öllu viðhcldur og öllu stjórnar.
„Ó hversu iuudæl iðja er ætíð viuna sú,
í bænurn sjer að svala, við sjálfan þig að tala
með auðmýkt, traust og trú.“
Og liversu óendánlega margt er það, sem vjer þurfum um að biðja.
Yjer gjörum daglega það, sem rangt er, brjótum á hverri stundu
móti guðs heilaga vilja og móðgum á allar lundir hann, scm elsk-
ar oss svo hoitt og innilegá; vjer hi'yggjumst yíir þessu, en án
þess að geta bætt það, vjor íinnum til þcss, livo fjarri vjer erum
þvi að vera eins og vjcr ættum að vera, hve kærleiki vor til guðs
og manna er lítill og ófullkominn; vjer finnum að vjer megnum
ekkert án guðs náðar, en bænin ein er lykill að þessari náð, eins
og stendur í sálminum:
„Bænin má aldrei bresta þig, þá líf og sál er lúið og þjáð,
búiu er freisting ýmÍBlig; lykill er hún að drottins náð.“
Opt erum vjor i þungu skapi; oss finnast hin ytri lcjör vor
svo hörð og kringumstæður vorar svo bágar, að vjer fáum ekki undir
þeint risið; vjer stöndum við banabeð bezta vinar vors; vjer erurn
sjálfir sárþjáðir og getum varla afborið kvalir líkamans eða vjer
þjáumst af þeirri tilhugsun, að vjer getum ekki sjeð oss og skyldu-