Verði ljós - 01.02.1897, Qupperneq 2

18
Hinn rjetti skattpeningur.
Eptir sjera Stefán M. Jónsson á. Auðkúlu.
„(íjaklið þá keisaranum, kva8 keisaians er
og guði, livaö guðs er“ (Matt. 22, 21).
„Gjaldið koisaranum, hvað keisarans er og guði, hvað guðs er“.
Þetta er eiginlega öll löggjöf guðs í tveim málsgreinum. Orðin
ná yflr allar siðferðilegar og kristilogar skyldur mannsins, ef eigi
er kreistur úr þeim andinn. Það má því segja um þetta lögmál
kristindómsins, að það sje „stjórnarskrá“ fyrir hinn kristna heim.
1 því er einnig fólgið þétta: „elska skaltu guð þinn af öllu hjarta
og náungann eins og sjálfan þig“. En það má líka kalla þetta
boð „skattalöggjöf guðs“, og þá förum vjer að skilja, hvers vegna
það svo opt er brotið eða því er hlýtt með tregðu. Því er eins
varið með þessi skattalög kristindómsins, éins og öll skattalög hins
borgaraléga fjelags, að engum lögum er hlýtt með meiri tregðu og
engin lög undirorpin meiri undanbrögðum. Ástæðan er eigingirni
mannsins. Það er algengur löstur meðal mannanna, að vera skuld-
seigur, eigi einungis við bræður sína og viðskiptamenn í hinu
borgaralega fjelagi, heldur einnig, og ekki sízt, við guð. Menn
tíma ekki að sjá af skattpeningnum; hann heflr þau töfrandi áhrif
á handhafa sinn, að menn eigi sjaldan vcrða blindir fyrir skyld-
um sínum við aðra; og þó menn láti hann af hendi, lætur margur
hann sárnauðugur. Af þessu er það, að fjöldi manna skoðar öll
skattalög ranglát og af þessu er það, að margir eru skyldugri en
þeir þyrftu að vera. Það er af ofmikilli fastheldni á skattpen-
ingnum eða af því honum er verzlað ranglega og til ógagns. Lífið
leggur oss ótal skyldur á herðar; vjer erum gjaldþegnar lífsins,
uppfylling skyldnanna er skattpeningur hvers eins og sá skattpen-
ingur er einnig gildur gjaldeyrir til guðs. Lífsreikningurinn, við-
skiftareikningurinn við keisarann, er ekki staðfestur fyr en guð,
konungur konunganna, drottinn drotnanna hefir skrifað undir
hann. Ef þegnskyldan er í rjettu horfi og gjaldgreiðslan til lífs-
ins, til keisarans, til hins borgaralcga fjelags, til kristinnar kirkju,
til fósturjarðarinnar, til heimilisins, konu, barna, hjúa o. s. frv., þá
er einnig skattgreiðslan til guðs í svo rjettu horfi, sem þú ófull-
kominn og breyskur maður getur æskt þjer. Því að guð er yfir
lífinu og í lífinu; varastu að aðskilja lífið frá guði eða flæma guð
burt úr því, sem því óviðkomandi. Það er eiginlega sami skatt-
peningurinn, sem á að gilda hjá keisaranum og hjá guði, og á