Verði ljós - 01.02.1897, Blaðsíða 4

20
nafn einnig á þessum keisaralega skattpeningi ? E>að get jeg
ékki sjeð.
Öll brot mín við keisarann eru einnig brot við gnð. En mun
jeg hreinn frammi íyrir guði, þótt jeg hafi setið nokkur ár í óbóta-
mannahúsi, þó jeg hafi lagt mannorð mitt í sölurnar, þó jeg hafi
selt fram aleigu mína, ef hjarta mitt og minn innri maður er
iðrunarlaus og jafn forhertur? Nei, betrað hjarta og hugarfar,
það er hans skattpeningur. Hann vill ekki dauða syndugs manns,
heldur að hann snúi sjer og lifi (sbr. Esek. 33,11). Þá fyrst, er mann-
fjelagsskipunin er orðin svo fullkomin, að hinn sári refsivöndur
laganna er ekki lengur til, þá fyrst, er lögin um afbrot eru hætt
að vekja þrælsótta, hræðslu og skömm, þá fyrst, er betrunar-
húsin bera nafn með rentu þannig, að þau betra hugarfarið
svo afbrot og glæpir kvikni þar ekki, en hætta hinni líkamlegu
ánauð, þá fyrst getum vjer vænzt að sjá hinn sama skattpening með
mynd og nafni guðs og keisarans, gildandi hjá báðum. Og að því
hlýtur lífið að stefna, þá íýrst höldum vjer í áttina til guðs, þá er
lífið á leið til að renna saman við eilifðina.
Vor kirkjulegu mein og orsakir þeirra-
Bptir Bjora Jón Helgason.
II.
(Framh.) Þá er að minnast á annan aðalþáttinn í starfi prest-
anna, sem sje ungmenuafræðsluna. Allir munu sjá, hvílíka
þýðingu þetta starf prestsins getur haft og hve áríðandi það er í
alla staði, að það sje vandað sem bezt, enda skal það sagt ís-
lenzkri alþýðu til lofs, að hún hefir þar verið einna ströngust í
kröfum sínum til prestanna. Góð barnafræðsla hjá presti hefir hjá
alþýðunni optlega orðið til þess að hylja „fjöld syndanna“ í fari
prestsins, hvort heldur er í kirkju eða utan. Það er enn í dag
ekki sjaldgæft, að heyra alþýðumenn dæma um prestinn sinn á
þessa leið: „Við prestinn okkar líkar mjer bara vel. Hann er
reyndar cnginn ræðumaður og þaðan af verri fyrir altarinu, en
hann er hreint ágætur ungmennafræðari“. Og þeir eru engan
veginn fáir meðal presta vorra, er hlotið hafa þennan dóm af al-
þýðu, að þeir væru „ágætir ungmennafræðarar“. En hvort þeir,
er þann dóm hafa hlotið, hafi í raun og veru átt hann skilið, það