Verði ljós - 01.02.1897, Qupperneq 11

27
að því á meðal vor, að fá bræður vora til þess að snúa bakinu
við þeirri kirkju, sem ól oss við barm sjer frá fyrstu æsku. Hvor-
ug þessi stefnan mun hafa unnið sér marga áhangcndur hjer á
liðnu ári, að minsta kosti hefir það, hvað ltaþ. missiónina snertir,
ekki spurzt, að nokkur hafi látið snúast. Þar á móti kvað „hern-
um“ hafa orðið nokkuð ágengt hjer í höfuðstaðnum, — og víst er
um það, að íbúar höfuðstaðarins, margir hverjir, eru enn ckki orðn-
ir þreyttir á að gjöra óspektir í „kastalanum". En hvað sem annars
starfsemi hersins viðvíkur, (som svo mikið orð hefir verið af gjört
af einstöku málsmetandi mönnum), þá virðist það ekki bera mikinn
vott kristilegs þroska, er menn snúa bakinu við kirkju sinni til
þess að „ganga í horinn“; því vjer getum ckki annað en álitið, að
þeir menn hafi snúið bakinu við kirkju sinni, sem gjörast með-
limir trúarfjelags, er metur náðarmeðul vorrar evangelisk-lútersku
kirkju þýðingarlaus fyrir kristna menn. — Hin garnla uppörvun
Hebreabrjefsins ætti oss sízt úr minni að líða, enda þótt hún sje
ekki í samræmi við skoðanir margra nútíðarmanna; látum oss því
einnig hafa hana í huga á þessu nýbyrjaða ári: „Yfirgefum ckki
vorn söfnuð, sem sumra er siður, heldur uppörvum hann“ (Hebr. 10,
25) — uppörvum hann, til þess að láta ekki afvega leiðast af ýmis-
legum og annarlegum lærdómum, heldur styðjast við náðina, haf-
andi það hugfast, að Jesús Kristur er í gær og í dag, já að eilífu
einn og hinn sami (Hebr. 13, 8). —
Kirkja íslands átti á liðnu ári á bak að sjá nokkrum starfs-
manna sinna, eins, sem fyrir nokkru var hættur að starfa, en
þriggja, sem enn stóðu í þjónustu hennar. Meðal hinna síðartöldu
mun lengst verða minzt prófastsins í Árnesþingi, sjera Sæmuudar
Jónssonar, án efa eins hins prúðasta méðal prestastjcttar vorrar á
síðari tímum. Iiann ljet ekki mikið á sjer bera í lífinu fyrir utan
sitt eiginlega starfsvæði, en hann starfaði á sama blettinum meira
en mannsaldur með lifandi kærleika til kirkju sinnar og safnaðar,
og með stakri skyldurækni í allri embættisfærslu. Góðum manni
var og á bak að sjá þar sem var sóknarpresturinn í Sauðlauksdal,
sjera Jónas Björnsson, þótt ekki væri hann eins kunnur um land
alt eða hefði starfað eins lengi í kirkjunnar þjónustu; því allir,
sem til hans þektu, bera honum þann vitnisburð, að hann hafi
verið hinn mesti siðprýðismaður og stjett sinni til sóma, hvar sem
hann kom fram, hvort heldur var í kirkju eða utan.
J. H.