Verði ljós - 01.12.1902, Blaðsíða 15

VERÐl LJÓS!
191
Það var ekki auðvelt að segja Jivað að kenui gekk, þvi að jafnvel
lækuii'inn gat ekki áttað sig á því. Hann aðeins „hristi höfuðuð11 eins
°g svo oft er sagt í bókunum að læknarnir gjöri, og svo skrifaði
kann hvern lyfseðilinn 4 fætur öðrum og sagði: „Við sjáum nú til!“
En henni hrakaði dag frá degi og þegar blessuð jóliu komu, lá
kún föl sein nár og þrotin að kröftum í rúminu sínu og mú geta því
nærri að það var alt annað en gaman fyrir pabba hennar og raömmu.
„Nú verður liún að deyja“, sagði læknirinn. „Nú verður hún að
doyj a“, sagði vinnustúlkan við dyravarðarkouuna, og „nú verður hún
að deyja“ sagði dyravarðarkonan við Dagnýju síua i kjallai'anuin. —
Og Dagný niðri varð mjög hrygg. Alt liaustið hafði hún verið að
kugsa um nöfnu síua uppi og hafði verið mjög sorgmædd hennar vegna.
Hvernig átti hún að fara að gleðja hana? Húu átti ekkert i veröldinni
"ema „kallann11 — urtina í Kjallaragluggauum, en það var ekki komið
klóm á hann. Hve þráði hún, að liann blómgaðist. „Góði, bezti guð,
láttu kallann blómgast!11 bað hún i bænum sínum.
„Geturðu ekki beðið það að bera honni kveðju míua“, sagði dyra-
varðardóttirin við móður sína.
Jú, því ekki það, og svo var borin kveðja frá Dagnj'ju niðri til
Dagnýjar uppi hvað eftir annað alt þetta hráslagalega og dimma haust.
Að enginu spurðu um líðan Daguýjar niðri eða sendi henni kveðju
aftur á móti, uin það hugsaði engiun i kjallarauum nó furðaði sig á því.
Því það er munur á mönnunum hér í heimi, vita jú allir. Og Dagný
uiðri liafði auk þess verið sjúk alla æíi. Dyravarðarfólkið var orðið
því alvant að hýsa sorgina, eu fólkið uppi hafði aldrei reynt neitt slíkt
fyrri.
Loksius fór kalliuu að blómgast í niiðjum desember; og dag frá
degi óx græni blómstöugullinn og á aðfangadagiun springur hanu út í
"llri sinni fegurð.
Og hve var blómið yndislegt á að Hta. Tárhreint og livítt eins og
uýfallna snjóbreiðan fyrir utan. —
„Nú verður hún að deyja.“
„Verður hún að deyja?“
„Verður húu? Það er ekki satt. Dað er guð, eu ekki lækuiriun
eom þar ræður“.
„Mamma“.
„Já, lambið mitt“.
„ t dag er aðfangadagurinu, mamma, og eg hefi altaf verið að hugsa
um það — eg ætla að biðja Jesúm um stóreflis jólagjöf. Viltu biðja
'uoð mér, svo við verðum tvær, |>ú fæ eg hana vafalaust.11
„Hvað er það sem þú vilt. biðja um, barnið mitt?“
„Eg er svo lirygg yiir henui Dagnýju, mig tekur það svo fjarska