Verði ljós - 01.12.1902, Blaðsíða 10

186
VERÐl LJÓS!______________________________
Þó ber það enn við. að hann tekur að sér kenslustundir i kvennaskól-
anum, þegar einhver kennaranna getur eigi komið sakir gjúkleika. Not-
ar Páll þær stundir til þess að gefa námsraeyjunum yfirlit yfir sögu
íslenzkra bókmenta; verður honum þá einkum tíðrætt um skáldin og
hefir hann ýmislegt yíir af ljóðum þeirra. Er það eitt til marks um
það, hve minni haus er enn ágætt. Og heyrt höfuin vór, að ekki þyki
stúlkunum aðrir timar skemtilegri, en þegar öldungurinn er í kennara-
sætinu. Er slíkt fágætt um svo gamlan mann.
Merkur borgari þessa bæjar hafði orð á þvi 13. f. m., að sór
þætti hlýða að láta barnaskólaböruin fjölinenna á Austurvelli þann dag
og vera prúðbúin, svo að öldungurinn mætti líta yfir fjölmeunan bárna-
hóp ofan úr gluggum sírmm þennau 90. afmælisdag sinn, því það
mundi gleðja „gamla Pál“. Og þetta hyggjum vór rétt vera. Því að
P. M. hefir víst jafnan verið barnavinur, enda varðveitt barnið í sjálf-
um sér fram á elliár. Þetta, að geta verið barn i lund að vissu leyti
alla sina æfi, — i því er fólgin sæla fyrir manninn sjálfau og slíkt
lundarfar yngir sig ávalt upp að nýju, verður að „uppsprettandi lind
til eilífs lífs“. Og slikt baruslegt lundarfar er ávalt aðlaðandi fyrir
aðra, liversu rosknir sem þoir Verða. Niræður öldungur með barns-
hjarta — það er fógur sjón.
Páll Melsteð ann af alhug kristindóminum og allri kristilegri starf-
semi; og hann fylgist enn vel með i því, hvað gjörist moðal íslendinga
í þeim efnum, bæði austan hafs og vestan; hann er einkar hlýr í liuga
til þeirra manna, er öðrum fremur vinna að kristinsdómsmálum bæði
hér heima og meðal landa vorra í Vesturheimi.
Að þessu leyti er hann nærri þvi einstakur i sinni röð. Útgefendur
þessa blaðs eiga því láni að fagna, að geta talið Pál Molsteð meðal
vina sinna og kunna honum miklar þakkir fyrir margar skemtilegar
fræðslustundir, fyrir góðar bendingar og holl ráð alla þá stund síðan
er þeir komu í latínuskólann.
Guð blessi og farsæli ólifaða æfidaga hans!
œguiia j^pjClstcðs
á 90 ára afmæli hans Í3. nóv. 1902.
P d 1 s
tíminn líður. Árin áfram halda
þeim eigi geta haldið nokkur bönd.
Á tírnans hafi öldu rekur alda,
unz eiuhvern tíma brotna þær við strönd.
Það blikar nú á nýja báru-falda