Nýjar kvöldvökur - 01.05.1909, Síða 2

98
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
félagsskapurinn í firðinum, sem hann var ekk-
ert við riðinn, var bindisfélagið. Ró hafði hann
gefið gamla bindindisfélaginu 500 kr. í sam-
komuhúsi, sem það kom sér upp á Eyrinni, en
við Good-Templara-félagið víldi hann ekkert
eiga. Honuin stóð stuggur af því; því var alt
of mikil alvara.
En nú var Good-Templarafélagið orðið eig-
andi að þessu liúsi, því bindindisfélagið hafði
Iognast út af.
Konsúllinn hafði verið giftur danskri konu,
‘en var nú skilirm við hana að lögum, og hún
gift öðrum manní. Börn þeirra hafði hann al-
ið upp og var Hildur yngst þeirra.
A afskifti konsúlsins af safnaðarmálum er
áður minet, en eitt af stærstu framfarafyrirtæk-
jum hans, er enn að mestu ótalið. Rað var
prentsmiðjan ogstofnun «MjöInis.» Rað tiltæki
gátu þeir af fjarðarbúum, sem bezt höfðu aug-
un opin fyrir framförum fjarðarins og sæind
hans, aldrei fullþakkað honum. Með því var
Grundarfirði skipað í röð hinna stærri kaup-
staða, seni einir höfðu sín eigin blöð, og nafn
hans ruddi sér úl rúms í meðvitund allrar þjóð-
arinnar. Slíkí málgagn bar skoðanir þeirra á
landsmálum til fjarlægra eyrna og flutti fregn-
ir af þeim bæði um landið og til fjarlægra
landa. Oft höfðu þeim verið óljósar óskir sín-
ar firðinum til frama, eu eftir að blaðið kom,
sáu þeir æ betur og betur, að það var ein-
mitt þetta, sem þá vantaði mest af öllu. Ress
vegna sóru þeir þess dýran eið bæði hátt og
í hljóði, að styðja blaðið og ritstjórann og
konsúlinn — alt til æfinlegs gengis, en standa
sem múrveggur gegn öllum hans óvinum.
Konsúllinn lét sér vel líka það fylgi, sem
blaðið hafði í firðinum. En þegar á> það var
minst og framtíð.. þess, varpaði hann mæðilega
öndinni og varð áhyggjufullúr. En hann sagði
ekkert. —
Ritstjórinn hafði þegar hreyft fríkirkjumál-
inu við konsúlinn í einrúmi. Hann hafði þá
tekið því seinlega og litizt illa á þann vanda,
sem það niundi binda bæði honurn og öðrum.
En þegar hann hugsaði sig betur um,sáhann
það, að ekkert mundi vera Torfa gamla meira
til ills’, og gaman væri að geta sýnt honum
það, að þeir Eyrarmenn stæðu ekki ráðalausir,
þótt honum tækist að spilla málum þeirra. Rað var
þájafnframtmaklegskapraun handa stiftsyfirvöld-
unum oglandstjórninni fyrir íhlutunarleysi þeirra.
Vegna alls þessa var mikið leggjandi í sölurn-
ar. Það leið því ekki á löngu, þar til hann var
búinn að taka ákveðna stefnu í þessu máli, og
þegar hann tók sér eitthvað fyrir hendur, fylgdi
hann því fram heill og óskiftur. Koma séra
Gísla þangað út eftir gat því ekki verið betur
undirbúin en hún var.
Konsúllinn bað prestinn að afsaka, að sök-
um annríkis hefði hann orðið að láta hann bíða,
og bætti við brosandi, að langt væri nú síðan
að prestur hefði setið undir sínu þaki.
Séra Gísli skildi við hvað hann átti, og
svaraði þar fáu um. Að svo stöddu vildi hann
vera hlutlaus uin það, sem þeim Eyrarmönn-
um og Torfa fór á milli.
«Hildur mín, þú verður að sækja okkur
eitthvað að væta með varirnar», mælti kon
súllinn. »Presturinn er þó — vonandi — ekki
Good-Templari? Pér hljótið að vera þyrstur
eftir ferðina.» Síðan hvíslaði hann að Hildi:
»Sæktu »Jóhannesberger»; heyrirðu það!»
Séra Gísli tók því þakksamlega, og Hildur
færði þeím það, sem um var beðið. Síðan fór
hún burt úr stofunni. Hún þóttist vita að eitt-
hvað mundu þeir vilja ræða, sem þeir kærðu
sig ekki um, að fleiri væru heyrnarvottar að.
Fyrst hneigðist samtalið að daglegum hlut-
um: afla og útvegi og horfutn til lands og
sjávar. Konsúllinn var því öllu manna kunn-
ugastur. Hér á landi sem annarstaðar þurfa
kaupmenn að hafa vakandi auga á árferði og
útliti í viðskiftalífinu alt í kringum sig. Þeir
þurfa að gá til veðurs í viðskiftaheiminum,
ekki síður en sjómaðurinn á hafinu, og læra
að sjá fyrir veðrabrigði. Pau eru viðsjál þar
eins og annarstaðar, ef þau koma að óvörum.