Nýjar kvöldvökur - 01.05.1909, Qupperneq 6

102
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hrnn en ærsl og glaumur skólabræðra hans,
þar sem oftast var stjakað við honum.
Hildur byrjaði að leika. Hljóðfærið var of-
urlítið hjáróma á stöku nótum, en strengir þess
hö'ðu mjúkan og viðfeldinn hljómblæ.
l’að heyrði séra Gísli undir eins á fyrsta lag-
inu, að Hildur hafði satt að mæla; hún kunni
lítið að fara með hljóðfærið sitt. Hún hafði
líka byrjað á allerfiðu viðfangsefni; þar var
kafli úr »Töfrapípunni« (die Zauberflöte) ,eftir
Mozart, en þó gefin út í því skyni að leika
hann á »fortepiano» í heimahúsum.
A sumum stöðum var lagið allvel leikið,
en á öðrum stöðum bar út af því. Þá kom
hik á hana, hendurnar urðu óstyrkar, og það
var sem hún fálmaði eftir hinum réttu gripum.
Pótt ekki truflaði þetta mikið fallanda lagsins,
spilti það blæ þess til muna og gerði það
ruglingslegra.
Þegar Hildur hafði leikið lagið til enda,
var hún blóðrjóð í framan og þorði ekki að
líta upp. Presturinn fann það skyldu sína að
koma henni til hjálpar.
«Biavó!» sagði hann. «Pér þykist ekkert
kunna og þó leikið þér yður með lög eftir
Mozart. Pér eruð ekki sjálfhælnar.»
Petta bætti dálítið úr skák, og konsúllinn
glaðnaði í bragði. Sjálfur hafði hann ekki snefil
af greind til að dæma um það, hvernig lagið
var leikið.
Presturinn stóð á fætur, og gekk að hljóð-
færinu til hennar. Söngbókin lá enn þá opin
á nótnastólnum og á annari blaðsíðunni í
opnunni var dísasöngurinn í sama tónleiknum.
Pað er s; ma lagið, og notað er hér á landi
við jólasr.lminn: «í dag er glatt í döprum
hjörtum.»
«Eiguin við áð reyna þetta lag?» mælti
hann.
Hildur lét fingurna hlaupa fljótlega yfir
nóturnar á hljóðfærinu og reyndi helztu sam-
hljómana 1 laginu, áður en hún lagði út í að
leika það. Svo byrjuðu þau. Presturinn söng
það hiklaust og mjúklega og notaði erindið:
«1 skýjum föReit sólin sígur.»
«Nú tókst Hildi betur. Hún hafði stuðn-
ing af söng prestsins, og það eitt, að hann
var farinn að syngja með henni, jók henni á-
ræði.
Síðan sungu þau og léku nokkra svenska
söngva, sem auðveldari voru viðfangs og Hild-
ur var vanari við að leika.
Pegar þessu hafði farið fram stundarkorn,
bað konsúllinn þau að afsaka sig. Hann þyrfti
út snöggvast og líta eftir verkafólki sínu.-------
Eftir að þau voru orðin tvö ein, fór Hild-
ur aftur að fást við hin erfiðari viðfangsefni.
Henni fanst hún þurfa að vinna sér uppreist
í augum gestsins, þrátt fyrir lofsyrði hans um
fyrsta lagið. Petta tókst henni líka að allmiklu
leyti.
Séra Gísli var þó ekki eins gagntekinn af
hljóðfæralist hennar, eins og hann var af henni
sjálfri. Nú gat hann horft á hana úr sæti
sínu við borðið, á meðan hún hafði stöðugt
augun á nótunum í söngbókinni. Hann sá
vöðvana kippast við í herðum hennar og hand-
leggjum, þegar hún jók hljóðfærishljóminn. En
litlu; nettu fingurnir, sem honum hafði þótt
svo vænt um upp í hvamminum við fossinn,
þutu nú hvíldarlaust fram og aftur um hinar
mjallhvítu og tinnusvörtu nótnaraðir. Við dökka
kjólinn sýndist hálsinn enn bjartari, og roðinn,
sem áður hafði hlaupið fram í kinnarnar, var
nú búin að jafna sig, svo nú skifti hún fagur-
lega litum.
Pað lá við að séra Gísla væri það ofraun
að horfa á hana. Hann fyrirvarð sig fyrir það,
en þó gat hann varla stilt sig um það. Pað
var sem óró og óljós kvíði gripi hann. Pessi
stúlka hafði eitthvert seiðmagn, sem dró hann að
sér. ‘Honum fanst sem hann mundi hvergi geta
lifað sælli, en einmitt hjá henni, og þó leið
honum í raun og veru illa vegna þess, að
liann var einn hjá henni í stofunni. Henni var
þetta ósjálfrátt. Hún vissi ekkert um það,
að hún hefði þessi áhrif á hann. Og hún átti
aldrei að komast að því. Fyrir því kveið hann
þó helst, og þess vegna hefði hann feginn
vifjað vera kominn langt í burtu.