Nýjar kvöldvökur - 01.05.1909, Qupperneq 7

BORGIR.
103
Ressar hugsanir urðu honum svo þungar,
að hann tók ekkert eftir hljóðfæraieik Hildar
að lokum. Hann undi hvergi til lengdar, en
reikaði hljóðlega um stofuna, stóð upp eða
settist niður til skiftis. Loks nam hann staðar
út við gluggann og horfði út sem í leiðslu.
Hildur hafði þá lokið við lag, sem hún
var að leika. Hún sneri sér við og leit glað-
lega til gestsins um leið og hún mælti:
«F*að er engin furða þótt mér gangi illa.
Eg hefi engan til að segja mér til hér heima.
Anna systir mín má aldrei vera að því nú,
síðan hún giftist. — Rar að auki leiðist pabba
að heyra mig æfa mig.»
Séra Gísli fann engm orð í svipinn til að
segja, og hann varð feginn að hafa fengið
eitthvað til að horfa á, svo hann gæti látið
hana halda, að það væri það, sem gerði hann
svona hugfanginn.
Mjallhvít gluggatjöld úr rósóttum netvefn-
aði, voru fyrir glugganum, Voru þau dregin
í fellingar frá miðglugganum til beggja hliða.
F*ar stóð í gluggakistunni stór og þéttlaufuð
pelargónía og baðaði blóm sín í sólargeislun-
um að utan. Hún fylti næstum upp rúmið á
milli gluggatjaldanna. Út á milli greina hennar
sá út á fjörðinn. Tvö gufuskip komu utar eft-
ir firðinum og kyntu mikinn. Brunuðu þau
áfram samsíða, svo hvítt sjólöðrið gekk hátt
upp á bæði stefnin. Annað var grænmálað fyr-
ir ofan sjó, en hitt Ijósgrátt; bæði voru þau
skrautleg tilsýndar. F*að lá í augum uppi, að
þau voru að reyna sig. Nú voru [>au skamt
fyrir utan Eyrina. Og fjöldi fólks var komið
út úr húsum og ofan á mölina til að horfa á
þau.
Hildur tók þegar eftir því, á hvað prestur-
inn var að horfa, og áður en hann víssi af, var
hún staðin upp og komin fast að honum.
«Lofið þér mér að taka «pelargóníuna« úr
glugganum, svo þér sjáið betur út.»
»Nei, nei, látið þér blómið standa kyrt,»
flýtti séra Gísli sér að stama. Rómur hans var
svo undarlegur, að honum varð hverft við
sjálfum að heyra til sín.
Og um leið og hann sagði þetta, greip
hann um hendina á Hildi, til þess að hindra
hana frá því að taka blómið.
En hann slepti ekki hendinni aftur, og Hild-
ur dró hana ekki að sér. Hún stóð kyr, en
leit niður fyrir sig og roðnaði. Höndin skalf
ofurlítið.
En séra Gísli stóð eins og dæmdur. Hann
vildi sleppa takinu en gat það ekki. Hann vildi
segja eitthvað, en málsins var honum varnað.
Pað var sem kökkur sæti í hálsi honum,
sem gerði hann grátklökkan og hindraði and-
ardráttinn. Hann hafði mist alt vald yfir sjálf-
um sér.
Frá þessari mjúku litlu hendi, sem hann
hélt um, leið brennandi hiti um hann ailan.
Hjartað tók kipp í brjósti hans og barðist,
eins og það ætlaði að brjóta bringuna.
Hann fór líka að titra, svo við lá, að hann
þyrfti að styðja sig við eitthvað, til þess að
geta staðið. Það var eins og alt hans eðli
krefðist þess, að hann félli á kné við fætur
hennar og játaði henni ást sína með brenn-
andi orðum.
Pá sá hann föður hennar út á mölinni
fyrir framan húsið. Hann hafði horft á skipin,
eins og fleiri, og nú sneri hann heim að hús-
inu.
Ressi sýn leysti þau bæði úr töfrunum.
Séra Gísli slepti takinu, og Hildur varpaði
mæðilega öndinni. '
Rétt á eftir heyrðist konsúllinn ganga um
útidyrahurðina, inn í andyrið.
Fátið, sem kom á séra Gísla, var engu
likt. Hann vissi ekki hvað hann átti af sér að
gera. Konsúllinn hlaut að verða var við geðs-
hræringar þeirra beggja. En til þess mátti hann
þó ekki hugsa. Hann vildi flýja, en hvert?
Hvað átti hann að gera af sér? Rað var ekk-
ert undanfæri. Og þegar konsúllinn kom inn,
vinglaðist presturinn innan um stofuna og
þóttist vera að leita að hattinum sínum.
Hildi hafði tekist það betur, að hún hafði
hittáskársta ráðið sem til var. Hún hafði sezt
aftur við hljóðfærið, og leitaði með mesta á-