Nýjar kvöldvökur - 01.05.1909, Qupperneq 9

Á FERÐ OQ FLUGÍ.
105
með skelfingu til söngtólsins í veitingahúsinu,
ef þetta væri miklu betra.
Fegar stundin var hálfnuð, sem þau höfðu
sagt, að enn væri eftir til hjónavíxlunnar, þakk-
aði presturinn konsúlnum fyrir skemtunina og
flýtti sér út. Kveðjur þeirra Hildar og hans
voru fremur þurlegar; naumast nema til mála-
mynda. Bæði báðu þau hann að koma aftur
næst, þegar hann væri þar á ferð, og hann
lofaði því, án þess að vita vel hvað hann
sagði.
Þegar hann kom út á mölina, reikaði hann
eins og hálf-ringlaður maður.
(Framh.)

Á ferð og flugi.
Framh.
XIX. KAPÍTULI.
Áhrif hvita blómsins.
Jafnskjótt og birta tók af degi 16. októ-
ber, kom feiti fangavörðurinn inn til Lavarede
og með honum heill hópur af mönnum; skrif-
arinn og Diamba voru og með í förinni.
Lavarede settist upp í rekkju sinni og horfði
á þetta fólk. Hrygðarsvipur var á fangaverð-
inum, og það leyndi sér ekki, að dóttir hans
hafði grátið. Ungfrúin skýrði svo Lavarede frá
því, að nú ætti að flytja hann til Peking eft-
ir boði keisarans, og gat þess, að þar myndi
bíða hans líflát. Hún benti á lögreglumanna-
foringja, sem komið hafði inn, og sagði, að
hann stjórnaði ferðinni og mönnum þeim, sem
ættu að flytja hann.
Lavarede tók tíðindum þessum glaðlega.
Hann fann, að fangelsisvistin hafði lamandi á-
hrif á hann, og hann varð því feginn breyting-
unni. En þegar út kom í fangelsisgarðinn, og
hinn þungi fjalaklafi var lagður um háls hans
og herðar, fanst honum skiftin síður en svo
til bóta, og mintist þá orðtaksins að «ekki
eru ávalt breytingar til batnaðar«.
11 kínverskir lögreglumenn áttu að annast
flutninginn og foringi þeirra nefndist Fonni-
Kouens.
»Lavarede kvaddi fangavörðinn vingjarnlega
og dóttur hans, sem þá var örvilnuð af gráti,
og síðan var haldið af stað. Foringinn fór á
undan og stefndi upp með fljótinu, og eftir
litla stund var hópurinn kominn út á landið.
Par sáust bændur vera að fara til vinnu sinnar
út á hrísgrjóna- og maísakrana. Morgunsólin
varpaði geislum sínum yfir þá, og kom þá sem
gullslitur á landið.
Um dagmálaskeið var hvílt litla stund í
sveitarþorpi nokkru, og lögreglumennirnir tóku
sér bita af nesti sínu. Lavarede fleygði sér nið-
ur afsíðis og lét fjalaklafann hvíla á jörðinni.
Hann var orðinn dauðþreyttur og sár á hálsi.
Einn af fylgdarmönnunum kom þá til hans og
hafði undir hendinni nokkrar fjalir. Hann gaf
Lavarede vísbendingu um að þegja, með því
að styðja fingrunum á munninn, og með auð-
særri æfingu og snarræði tók hann af honum
fjalaklafann og setti annan á hann, sem hann
hafði haft með sér. Síðan fletti hann frá sér
hempunni og sýndi að hvíta blómsteiknið var
pikkað inn í húð hans á brjóstinu. Svo snar-
aðist hann á brott.
Pegar haldið var af stað, varð Lavarede var
við, að þessi nýi klafi var miklu léttari en sá,
sem hann hafði áður borið, og þar sem hann
kom við háls og axlir, var hann bryddur með
leðri með hári bak við svo hann særði eigi
þann sem bar hann. Síðan var haldið áfram
allan daginn, nema hvað hvílt var litla stund
um nónskeið. Klukkan 6 um kvöldið var sezt
að í bæ þeim er Tientsieng heitir og liggur
14