Nýjar kvöldvökur - 01.06.1912, Síða 1

HYPÁTIÁ.
Eftir Charles Kingsley.-
Framh.
ELLEFTI KAPITULI.
Aftur í Lára.
Enginn hávaði raskaði- friðnum og kyrðinni
í Sketisdalnum. Pað létti smásaman yfir skugg-
unum undir klettunum eftir því sem dagrenn-
ingin fór vaxandi, en alt gljúfrið var enn í svarta
myrkri. Mjótt þokuband Iá eftir lækjarfarveg-
inum. Blöðin á pálmunum hengu niður og
bærðust ekki, eins og þau fyndu, að ekki væri
annars kostur en bíða með þolinmæði bruna-
hita hádegisins. Loksins stóðu tveir menn upp
af knébeði í munkagarðinum og fóru að berja
hægt ofan í grjótið með grefunum og rufu svo
kyrðina.
»Pessar baunir spretta aðdáanlega, Afúgus
bróðir. Við getum með guðshjálp sáð seinni
sáningunni viku fyrri en í fyrra.«
Hinn svaraði engu; hann horfði þegjandi
á hann um stund og mælti síðan: »Hvað er
að, bróðir? Eg hef tekið eftir. að það hefur
•egið illa á þér nú upp á síðkastið og á
það þó varla við, þegar guðsmaður á í hlut.«
Hinn andvarpaði þungan og svaraði engu.
Pá lagði hann frá sér grefið, lagði höndina
blíðlega á öxl Áfúgusar og spurði aftur: »Hvað
er að, vinur miun? Eg vil ekki beita við þ'g
ábótaréttinum, að krefja laumnála hjartans. En
vist er það, að þetta brjóst býr ekki yfir neinu
því, sem þarf að leyna, eða er ekki þess virði,
að það megi ekki koma fram.«
»Pví skyldi ekki liggja illa á mér, Pembó
bróðir? Segir ekki Salómon að það séu hryggi-
*egir tímar?«
»Að vísu. En líka gleðilegir tímar.«
»Ekki fyrir iðrandi menn, sem eru hlaðnir
byrði margra synda.«
»Minstu þess, sem heilagur Antoníus var
vanur að segja: Treystu ekki eigin réttlæti
og sakastu ekki um orðinn hlut.«
»Pembó, vinur minn,« mælti Arseníus há-
tíðlega, »eg skal segja þér alt eins og er. Synd-
ir mínar eru ekki afmáðar enn, því að Hónor-
íus lærisveinn minn Iifir enn, og í honum lifir
eymd og hnignun Rómaveldis, Syndir mínar
afmáðar? Ef þær væru það, þá sæi eg ekki á
hverri nóttu heila herskara af ákærandi vofum,
svipum þeirra manna, er fallið hafa í bardög-
um, ekkjum og munaðarleysingjum, meyjum
drottins, sem hafa æpt upp undan handtökum
ósiðaðra manna. Pví koma þær allar að rúm-
inu mínu og spyrja: Pví gerðir þú ekki skyldu
þína, svo að ekki færi svona með okkur? Hvar
er keisarasveinninn, sem guð fal þér til varð-
veizlu?« og gamli maðurinn drap höfði í gaupnir
sér og grét beisklega.
Pembó íagði aftur blíðlega höndina á öxl
honum. »Hver ert þú, er vilt breyta örlögum
þjóðanna og hjörtum keisaranna — þar sem það
liggur í hendi konungs konunganna? Hafir þú
verið veikur og tómlátur í starfi þínu — því ó-
trúr hefur þú uldrei verið, það veit eg — svo
hefitr hanti sett þig þanmg, einuntt af því að
þú varst veikur og tóinlátur, til þess að svo
færi sem átti að fara,®
»Pví eru þá þessar náttvofur að ásækja mig?
»Hræðstu þær ekki, vinur. Pær eru vofur
hinna vondu og því lygaandar. Hvað^ sagði
heilagur Antoníus: Munkar eiga ekki að brjóta
heila sinn um vofuásóknir eða gefast upþ;
N. KV. VL 6. 15