Nýjar kvöldvökur - 01.06.1912, Qupperneq 2

122
NYJAR KV0LDV0KUR.
miklu fremur eiga þeir að bera sig karlmann-
lega, því hann á að vita, að hann er endur-
leystur og í guðs höndum, þar sem ekkert ilt
getur gert honum mein. Vertu því hughraust-
ur, vinur. Slíkar hugrenningar tilheyra nóttinni,
tíma Satans og máttar myrkranna — þær hörfa
burt undan morgunbirtunni.*
»Og þó er mannanna börnum margt opin-
berað í rúminu í draumsjónum næturinnar.«
»Getur vel verið. En í mínum augum er
það nú samt dagurinn, en ekki nóttin, sem
opnar huliðsheimana, enda þótt eg efist ekki
um að hitt getur Iíká átt sér stað.«
»Hvernig þá?«
»Af því að á daginn get eg lesið þá bók,
sem rituð er á steintöflur með fingri guðs, eins
og lögmálstöflurnar á Sínaí.«
Arseníus horfði á hann spurnaraugum. Pambó|
brosti og mælti: »Pú veizt að eg er ekki lærð-
ur fremur en margir helgir menn á fyrri tímum,
og kunni ekki gríska tungu fyr en þú kendir
mér hana af bróðurlegri vináttu. En hefur þú
ekki heyrt hvað Antoníus svaraði heiðingja ein-
um, sem brá honum um, hvað hann værijilla
að sér í bókum: Hvort er æðra, svaraði hann,
andinn eða bókstafurinn? — Andinn segir þú?
Pá skaltu vita, að heilbrigður andi þarf engra
bókstafa. Mín bók eralt sköpunarverkið; hún
liggur opin fyrir mér, og þar get eg lesið guðs-
orð svo oft sem eg vil.«
»Meturðu þá ekki lærdóminn oflítils?* mælti
Arseníus.
»Eg er orðinn gamall meðal munkanna, og
þekki vel störf þeirra og framkomu. Og í sam-
lífinu við þá hef eg séð það í einfeldni minr.i,
að margir leggjast í bóknám og kvelja sálir
sínar með þeirri spurningu, hverri lærdóms-
stefnunni þeir eigi nú að fylgja. Margir verða
hálærðir guðfræðingar og berjast fyrir bókstaf
rétttrúnaðarins; en um leið missa þeir kærleik-
ann og miskunsemina og traustið á guði og
vonina fyrir sjálfa sig og bræður sína, þangað
til þeir ringlast í vísindadeilum, sem vekja ein-
tóma sundrung og tvídrægni, og gleyma svo
með öllu því erindi, sem ritað er í bókinni,
sem fullnægði heilögum Antoníusi.«
»Hvaða erindi talar þú um?«
»Líttu á,< sagði gamli ábótinn, og benti
með hendi sinniausturá eyðimörkina, »líttu á,
og legðu út af því, sem þú sérð.«
Um leið og hann sagði þetta smaug lang-
ur geislastafur á ská ofan dalinn, hoppaði klett
af kletti og vakti fjör og líf í hverjum skorn-
ingi og hverri dæld. Stór, eldrauð sólin rann
UPP > gegnijm þokuslæðingana í eyðimörkinni,
og þegar hún steypti geislunum ofan í dalinn,
lyftust þokuböndin upp i loftið, leystust í sund-
ur og hurfu, en áin blikaði við klettana eins
og tindrandi auga héraðsins. Svölurnar flugu
hundruðum saman út úr fylgsnum sínum og
hófu dansinn í loftinu eins og vant var. Stökk-
mýsnar hoppuðu á löngu steilunum og stálu
sér morgunverð í munkagörðunum. Mórauðu
sandeðlurnar skriðu út undan steinunupi og
opnuðu fyrst annað augað, og þegar þær sáu
að dagur var kominn, opnuðu þær hitt líka,
veltu skrokkunum útblásnum með löngu svipu-
hölunum út á glóheita steinana, hnipruðu sig
þar saman og sofnuðu svo aftur. Músvalurinn,
sem þóttist nú vera æðstur herra þar í dalnum,
vaknaði og gólaði og dró langan seim, fór í
löngum hring upp í háaloft til þess að teygja
úr sér eftir nóttina og lygndi svo í loftinu
grafkyr og horfði ofan á lævirkjann, sem var
að syngja niðri á klettunum. En niðri á ánni
Níl kom upp margraddað garg úr pelíkönum,
gæsum, bakkasnípum og öðrum vatnafuglum.
Seinast komu upp raddir munkanna, sem fóru
að syngja morgunsálma með undarlegu, aust-
rænu lagi. Nýr dagur var runninn upp í Sketis,
dagur Iíkur ótal öðrum dögum — dagur vinn-
unnar og dagur bænarinnar — rólegur eins og
næturblundurinn.
»Hvað lærirðu af þessu, Áfúgus vinur?«
sagði Pembó. Arseníus þagði. »Af þessu læri
eg,- hélt Pembó áfram, »að guð er Ijósið og
í honum finst ekkert myrkur. Hann er gjafar-
inn, sem finnur unun í því að vera góður, —