Nýjar kvöldvökur - 01.06.1912, Side 4

124
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
sínum, sem hann sér og veit um freistingar
þeirra, Afúgus bróðir — hann mun ekki geta
beðið vel fyrir þeim bræðrum sínum, sem hann
ekki sér, eða fyrir neinu öðru. Og sá, sem
ekki vill vinna fyrir bræður sína, hættir brátt að
biðja fyrir þeim og svo þar á eftir að elska
þá. Og svo — hvað stendur skrifað? Ef mað-
ur elskar ekki bróður sinn, sem hann sér, hvern-
ig á hann að geta elskað guð, sem hann
ekki sér?«
»Eftir því væri það réttara,« mælti Áfúgus,
»að maður tæki sér konu og ætti börn og varpaði
sér út í alla hringiðu holdlegra girnda, til þess
að eignast sem flesta til að elska, til að óttast
og til að vinna fyrir.«
Pembó þagði um stund. Svo mælti hann:
»Eg er munkur en enginn rökfræðingur. En
það segi eg þér, að þú fer ekki héðan út í
einsetu á eyðimörkinni með mínu leyfi. Ef alt
færi að mínum óskum, vildi eg helzt þú sett-
ist að í einhverri stórborginni með alla þína
speki, til þess að þú værir við höndina að
berjast með herskörum drottins. Hvers vegna
varst þú fræddur í veraldlegri speki, nema til
þess að nota það kirkjunni tilgagns? Pað er
nóg. Við skulum fara.«
Báðir karlarnir héldu svo heimleiðis eftir
dalnum og grunaði það sízt að samtal þeirra
mundi fá lokasvarið í klefa Pembós. Pví þar
beið þeirra langur, ljótur og ólánlegur klerkur,
sem var að seðja hungur sitt með mestu græðgi
á döðlum og hveiti og drakk ósleitilega pálma-
vín með — eina hnossgætið í klaustrinu og
aðeins .ætlað gestum. Gestrisnin austræna og
tnannúð munkalífsins fyrirbuðu Pembó að ónáða
gestinn á meðan. Þegar hann loks var búinn
að seðja sig, spurði Pembó hann að nafni og
erindi.
»Eg vesalingurinn heiti Pétur og er kallað-
ur lesari, Eg kem frá Kýrillos biskupi með
bréf og skilaboð til bróður Afúgusar.«
Pembó stóð upp og hneigði sig með lotn-
ingu. »Við höfum haft góðar spurnir af þér,«
sagði hann. »Yður er ant,,um málefni hinnar
almennu kirkju. Viltu fylgja mér til klefa
Áfúgusar?«
Pétur skálmaði með mesta rigingssvip á
eftir honum til klefa Áfúgusar, dró þar bréf
Kýrillosar upp úr brjóstvasa sínum og fékk hon-
um. Arseníus las bréfið nokkrum sinnum og
gerðist heldur þungbrýnn, en Pembó horfði á
hann með lotningu og þorði ekki að raska ró
hans með spurningum.
»Hinir síðustu dagar eru þá í vændum,«
sagði Arseníus að síðustu, sem spámaðurinn
segir um að þá vetði mikill ókyrleiki í mönn-
um. »Og Heraklíanus er í raun og veru sigld-
ur af stað til Ítalíu.?«
*»Kaupmenn frá Alexandríu mættu honum
út á rúmsjó fyrir þrem vikum,« svaraði Pétur.
»Og hjarta Órestes forherðist meir og meir?«
l"»Já já, hann er annar Faraó. Eða öllu held-
ur, heiðna konan forherðir hann altaf,« mælti
Pétur.
»Eg hef altaf hræðst þessa konu meira en
alla skóla heiðingjanna,« mælti Arseníus. »En
Heraklíanus hef eg altaf álitið með hinum spök-
ustu og réttlátustu af öllum mönnum. Æ, hvaða
dygð stendur, þegar metorðagirnin kemst inn
í hjartað?*
í%Og hvaða spekinnar orð á eg að færa
hinum heilaga herra frá þér?« mælti Pétur.
»Bíðum við — biðum við. Hann gæti ef
til vill — eg þarf að hugsa það vel — eg þarf
að fá nánari vitneskju um afstöðu flokkanna.
Auðvitað hefur hann sett sig í samband við
Afríkubiskupana og reynt að fá þá í lið með
sér?«
»Fyrir tveimur mánuðum. En þeir eru
þverúðarfullir villustefnumenn og halda sér
utanvið.«
»VÍlIustefnumenn er ofhart að orði kveðið,
vinur; en hefur hann sent til Konstantínópel?«
»Hann þarf sendimann, sem er útsmoginn
við hirðina. Hann hugsaði að það gæti skeð,
að þú sem margreyndur maður vildir taka að
þér þá sendiferð.*
»Eg —Hver er eg?« æpti Arsem'us. »Æ, æ