Nýjar kvöldvökur - 01.06.1912, Síða 7

HYPATIA.
127
áttum kostulega veiðifðr hérna um morguninn
úti á sandhólunum, svo að kóngurinn hefði
ekki getað óskað sér betra. Eg var orðinn
lystarlaus að éta núna fyrir viku, en nú er eg
eins gráðugur eins og Dónárgedda.*
»Veiðiför? Voru það þessi háfættu dýr,
skúfhölótt, eins og tóur gangi á hrífusköftum,
sem landsstjórinn kjaftaði upp á ykkur?«
»Eg veit ekki annað, en við rákumst á
hóp af þessum — eg man ekki hvað þeir kalla
þau —rádýrum með geitarhornunum.*
»Antílópum?«
»Já —og hundarnir tvístruðu þeim eins og
valur andahóp. Við Úlfur þeystuin um bann-
setta sandhólana, þangað til jálkarnir voru frá
af mæði. Og þegar þeir voru búnir að blása
og við náðum hundunum, höfðu hverjir tveir
eitt dýr á milli sín —og þarf maðursvo meira,
þegar hann annars hefur ekki færi á að berj-
ast? Ykkur felst á steikina og þurfið ekki að
fytja upp á nefið fyrir það.«
»Jæja, hundarnir eru líka það eina, sem
lið er í hérna í Alexandríu.«
»Og fallegar stúlkur,« sagði ein stúlknanna.
»Auðvitað. Stúlkurnar tek eg undan. En
karlmennirnir—«
»Já — eg hef engan séð síðan eg kom
hingað, nema í hæsta lagi einn daglaunamann.
Prestar og skrautmenni eru þeir allir — og
annað eins rusl kallar maður þó ekki karl-
menn.«
»Og hvað gera þeir þá annað en ríða á
ösnum ?«
»Fást við heimspeki, segja menn.« '
»Hvað er nú það?«
»Pað hef eg ekki hugmynd um — eitthvert
skriftakák, geri eg ráð fyrir.«
»Pelagía, veiztu hvað það er að fást við
heimspeki?«
»Nei, og mér er alveg sama um það.«
«En eg veit það,« sagði Agilmundur með
mesta spekingssvip. »Eg hef nýlega séð konu,
sem er heimspekingur.«
»Hvaða skepna er það?«
»Pað skal eg segja ykkur. Eg gekk ofan
breiða strætið, sem liggur ofan að höfninni og
sá þar hóp af strákum — þeir kalla það menn
hér — fara inn um hlið. Eg spurði einn þeirra,
hvað gengi á, en í stað þess að svara, benti
dóninn á fæturna á mér, svo að allir aparnir
skellihlógu. Pá rak eg honum utanundir, svo
hann rauk útaf. Eg hafði talað gotnesku, og
datt svo í hug að hann hefði ekki skilið mig,
af því að hann var grískur. Svo fór eg inn
um hliðið, til þess að sjá, hvað um væri að
vera. Pá hélt einn pilturinn hendinni fram fyrir
mig — eg hélt að hann vildi fá peninga. Eg
gaf honum svo tvo — þrjá gullpenmga og væn-
an löðrung, svo að hann steypti stömpum —
auðvitað — en var samt ánægður á svipinn;
svo fór eg.«
»Og hvað sástu þá?«
«Stóra höll, sem rúmaði þúsund hetjur, fulla
af þessum egyfzku þrjótum, sem sátu og klór-
uðu með stílum á spjöld. En lengst inn í enda
var sú langfallegasta stúlka, sem eg hef nokk-
urn tíma séð, bjarthærð og bláeygð, og talaði
og talaði, en ekkert orð skildi eg. En asna-
riddararnir virtust skilja það vel, því þeir störðu
fyrst á hana og svo á spjöldin sín og glentu
upp ginin eins og froskar á þurru landi. En
konan var eins fögur eins og sólin og talaði
eins og völva. Eg vissi reyndar ekki um hvað
— en ögn ræður maður altaf í það eins og
þið vitið. Og svo sofnaði eg; en þegar eg
vaknaði og komst út, þá hitti eg mann, sem
skildi mig og sagði mér, að þetta væri nafn-
fræga konan, kvenspekingurinn. Petta er það
sem eg veit um heimspekina.«
»Skelfing hefurstúlkan lítillækkað sig að gefa
sig við þessum ónytjungum. Pví giftist hún
ekki einhverjum hraustum hermanni?«
»Af því að það er enginn til að giftast hér,«
svaraði Pelagía til, »nema fáeinir, sem eg sé
ekki betur en séu bundnir.«
»En um hvað tala þeir þá, þessir heim-
spekingar?*
»Peir tala um sól og stjörnur og rétt og