Nýjar kvöldvökur - 01.06.1912, Síða 11

LOFORÐIÐ
131
Miles stóð nú upp af stólnum, sem hann
hafði setið á hjá hægindastól móður sinnar>
og gekk órór fram og aftur um gólfið, mælgi
móður hans erti hann ávalt, og hann hafði ó-
beit á værugirni hennar. Málrómur hennar, sem
sífelt var mæðulegur og kvartandi, hafði jjau
áhrif á hann, að honum leiddist að tala við
hana, þótt hann reyndi oftast að láta sem
minst á því bera.
»Eg hugsaði, góða mamma, að þú ef til vill
vildir hjálpa mér út úr þessum vandræðum,
sem eg er kominn í,« sagði hann og var snert-
ur af óþolinmæði í rómnum. »Eins og eg hefi
skýrt þér frá, hefir það atvikast þannig, án þess
það væri ásetningur minn, að eg er orðinn
forráðamaður þessarar u*íju stúlku, sem engan
á að, og eg hugsaði að þú ef til vill mín vegna
mundir vilja taka hana að þér.«
Frú Anderson andvarpaði mæðulega, og
bar silkiklútinn aftur upp að augunum, með
því móti bjóst hún helzt við að geta vakið
hluttekningu hjá mönnum, en slík látalæti höfðu
ekki minstu áhrif á son hennar.
»F*að er sannarlega sorglegt,« sagði hún í
ásökunarróm, »að minn eigin sonur getur ekki
séð það, sem allir aðrir munu geta séð, að
heilsu ininni er svo farið, að eg er ekki fær um
að taka að mér unga stúlku til umönnunar; mig
vantar ekki eitthvað til að annast, eg hefi sann-
arlega nóg að hugsa um. Það er undarlegt,
að þú, sem ert læknir, skulir ekki fara nærri
um það, hvað mér líður, hvað eg er heilsu-
biluð og þoli illa alt ónæði, það er undarlegt,
að eg sjálf skuli ávalt þurfa að minna þig á
þetta.«
Frú Anderson átti ekki svo lítið til af leik-
listarhæfileikum, hún var vel máli farin, og
röddin hafði þá tilbreytni, sem Ijóslega sýndu
þær tilfinningar, sem hún vildi láta bera á.
Henni var unun að því að hlusta á sjálfa sig,
°g hve vel henni fórst að bera fram kveinstafi
sína og lýsa heilsuleysi sínu. En sonur hennar
var minna hrifinn af þessu tali. Þolinmæði hans
komst ávalt í hina mestu raun, þegar húr byrj-
aði á barlómsmælgi sinni.
♦ Ungfrú James gæti ef til vill lesið fyrirþig,
mamma, og annazt um blómin þín og verið
þér sem dóttir,« sagði læknirinn og það mátti
heyra það á mæli hans að þolinmæði hans var á
þrotum, enda var hún gefin honum af skorn-
um skamti. »Eg hafði svo fastlega vonað,
mamma, að þú mundir hjálpa mér.«
Frúin horfði undrandi á son sinn, lokaði
augunum með mæðuró, lyfti svo brúnum og
leit upp á son sinn með bitru kuldabrosi og
mælti:
»Sem dóttir segir þú. Nei, þakka fyrir, Miles.
Eg hefi aldrei á æfi minni óskað eftir að eign-
ast dóttur, og enn síður óska eg eftir að taka
óþekta stúlku mér í dóttur stað, og eg vona
að þú farir að skilja, að eg vil engin afskifti
hafa af þessum skjólstæðing þínum. F*að er að
vísu leiðinlegt að þú hefir verið svo gálaus að
taka að þér stúlkuna. Ef þú hefðir að eins —
þó ekki hefði verið nema rétt í þetta sinn —
spurt hana móður þína ráða í þessu efni,
værirðu líklega ekki kominn í þessi vandræði.
Nei, eg er víst sú síðasta sem þú leitar ráða
til, aftur á móti er það systir Grace, sem —«
»Við skulum ekki blanda systur Grace í þetta
mál,« sagði læknirinn og greip fram í fyrir
móður sinni. »Annars hélt eg að eg hefði sagt
þér það fullskýrt, að eg lofaði deyjandi konu
að sjá um stúlkuna, og því var enginn tími
til að leita ráða til annara, þótt gengið sé fram
hjá því, að það er ekki vani minn að ráðfæra
mig við aðra um það, sem eg ætla að taka
mér fyrir hendur.«
»F>að er hverju orði sannara,« sagði móðir
hans samþykkjandi. »Og í því líkistu bókstaf-
lega honum föður þínum. F*ú hefir þínar skoð-
anir um alla hluti og gerir svo ekki annað en það
sem þér sjálfum gott þykir. En fyrst þú ert
ekki vanur, eins og þú segir, að ráðfæra þig
við aðra — því kemurðu þá til mín, til þess
að ieita ráða til þess að komast úr klípum,
sem þú hefir hleypt þér sjálfur í? En hvað
það líkist þó karlmönnunum að fara þannig að,«
og svo andvarpaði frúin og hrisli höfuðið.
Læknirinn, sem gengið hafði fram og aftur