Nýjar kvöldvökur - 01.06.1912, Síða 15

ABENDARAEZ.
135
kastaði frá sér hnífnum, rétti Serkjanum hönd
sína og reisti hann á fætur, því svo var hann
þjakaður, að ekki gat hann staðið upp hjálp-
arlaust. Sjálfur batt Narvaez sár hans í skyndi
og flutti hann til kastalans Allóra og stundaði
hann þar með bróðurlegri umhyggiu.
Sár hans greru skjótt og einnig hinna, þar
enginn hafði særst til ólífis. En Serkinn var
ekki að öllu heill. Hann gerðist þunglyndur
mjög og var ekki mönnum sinnandi; oft fór
hann einförum í kastalanum og gekk sem í
draumi.
Narvaez þótti þetta mjög leitt og reyndi á
allar lundir að gleðja fanga sinn, því vænt
þótti honum um hann og breytti við hann
sem vin en ekki fanga. En alt var það árang-
urslaust. Altaf var hann sorgmæddur og nið-
urlútur, og þegar hann stóð á kastalamúrnum
horfði hann löngunarfullum augum í suður-
átt.
Einu sinni kom Narvaez að máli við Serkj-
ann og sagði í ávítunarróm: »Hvernig getur
staðið á því, að þú, ungur og hraustur ridd-
ari, skulir óttast svo mjög að vera fangi? Ef
eitthvað sérstakt liggur þér á hjarta, þá trúðu
mér fyrir þvi sem vini þínum, og eg sver það
við riddaraheiður minn, að þú skalt aldrei
hafa ástæðu til að iðrast þess,«
Serkinn komst við. »Göfgi riddari!« mælti
hann, »áhyggjur mínar stafa ekki af sárum
mínum, sem lítilfjörleg voru, eður því, að eg
var tekinn fangi; nei, alls ekki. Vinátta þín og
góð framkoma hefur breitt yfir það allt. Held-
ur var það engin minkun fyrir mig að fara
hallloka fyrir annari eins hetju og þér. En
til þess að skýra orsökina, get eg ekki komist
hjá að drepa nokkuð á æfisögu mína. Og
geri eg það aðeins af því, að eg ber svo
mikla tiltrú til þfn fyrir alt það eðallyndi, sem
lýsir sé hvervetna hjá þér og hluttekningu þá,
er þú hefur sýnt mér í kjörum mínum.«
Nafn mitt er Abendaraez, og er eg kominn
af hinni fornu en gæfulausu ætt, Abencerrög-
unum. Að öllum líkindum hefur þú heyrt,
hvað fyrir kom. Ættin var höfð fyrir rangri
sök og dæmd fyrir landráð; margir voru þá
hálshöggnir. Hinir reknir af landi braut. Faðir
minn og föðurbróðir voru sýknaðir, og eru
þeir hinir einu, sem eftir eru af ætt þeirri í
Granada. Jafnframt var svo ákveðið, að ef þeim
bræðrum yrði barna auðið, skyldu synir peirra
aldir upp annarstaðar og dætur ekki giftast
innan endimarka Granada.
»Samkvæmt þessu lagaboði var eg sendur
tii kastalans Cartoma þegar eg var aðeins barn
að aldri. Yfirmaður kastalans var mikill vinur
föður míns, og var eg fenginn honum til
fósturs. Sjálfur var hann barnlaus og tók því
ástfóstri við mig. Hann var mér sem bezti faðir
og vissi eg ekki annað en að eg væri sonur
hans. Nokkrum árum síðar ól kona hans barn
og var það dóttir. Hún var vatni ausin og
nefnd Zarisa. Eg áleit mig bróður hennar og
unni henni sem systur minni. Hún var bráð-
þroska mjög og bar af öðrum stúlkum sem
gull af eiri í mínum augum. Eg ólst þarna
upp með henni og sá, hvernig hún óx og
dafnaði dag frá degi eins og blómin úti í
garðinum. Við urðum stöðugt samrýndari með
degi hverjum og lærðum að þekkja hvort ann-
að betur og betur.
»En svo kom nokkuð fyrir, sem olli mikl-
um breytingum meðal okkar Zarisu.
»Dag nokkurn vildi svo til að eg heyrði á
samtal fóstra míns og trúnaðarþjóns hans.
»f*á komst eg að því, hvernig í öllu Iá og
af hvaða bergi eg var brotinn. En fóstri minn
hafði viljað leyna mig því sem lengst, því
honum féll illa að þurfa að segja mér, að eg
væri af landráðamönnum kominn og ætt mín
útskúfuð og fyrirlitin. Nú áleit hann, að tími
væri til kominn, að eg fengi hið sanna að
vita, svo eg gæti sjálfur ráðið lífi mínu.
»Eg Iæddist burt án þess að láta hið minsta
á því bera, að eg hafði heyrt samræðu þeirra.
»Áður mundi fregn þessi hafa bugað mig,
en nú þótti mér að sumu leyti vænt um. Á
einu augnabliki varð bróðurtilfinningin að
brennandi ást — hreinni, háleitri og göfugri
ást, sem logar af æskufjöri og þrólti.