Nýjar kvöldvökur - 01.07.1914, Blaðsíða 2

146
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
um skýjabakkanum, en bærinn kafaði smásam-
an upp úr myrkrinu þegar eldingum brá fyrir
í Iofti. En áður en rigna tók, mátti sjá á lofti
sjónir þær, er urðu til þess, að þeir félagar
stóðu við um stund. í suðri var tungl á lofti
og skein skært innanum blikandi stjörnurnar;
í norðri var biksvartur skýjabakki, hlaðinn skrugg-
um og eldingum, og óð fram eins og makt
myrkranna á hendur sonum ljóssins. Ljósaköst-
in yfir sjö hæða borginni voru altaf að breyt-
ast. Tunglsbirtan að sunnan varp silfurglampa
yfir þá hlutana, er hærra stóðu, en undarleg-
um skuggaköstum brá yfir á milli, þegar tungl-
ið fór að vaða í skýjum þeim er að norðan
komu; en svo vörpuðu eldingarnar brennisteins-
gulum, rauðura og bláum glampaköstum yfir
þá á milli.
Reir félagar stóðu á brúnni um stund og
horfðu á spegilmynd brekkunnar í sundinu;
en það var enn alþakið bátum og Ijósahringur
mikill alt í kring. Gullhornið speglaði baráttu
þá er fram fór á himni; bárurnar köstuðu titr-
andi silfurbliki tunglsins frá sér og fóru að
bæra á sér við skrugguganginn. Sléttur sæflöt-
urinn virtist hrinda skruggunum til baka aftur.
Svo gengu þeir aftur upp til Galata og Pera
og námu enn staðar. Stundum sveipaðist Ægisif
myrkri, en stundum stóð hún þar sveipuð blá-
hvítum glampa og mótaði skarpt fyrir turnum
og hvelfingum. Ennþá var tunglskin yfir sold-
ánahallarásnum. Upp yfir dökkar undirbygging-
ar garða og grafreita og timburbákna gnæfðu
snjóhvítir múrarnir og mörg bænhús var á bak
við að sjá. Svo sló skugga yfir, skýin dró al-
veg fyrir tunglið og alt var f kolamyrkri. Stór
elding fór glampa.ndi í krókum beint ofan í
marmarahafið og glumdi um leið há þruma
heim að landi evrópumegin, svo að undir tók
í hálsum Asíu beint á móti.
Svo fóru að falla dropar úr lofti; fóru þeir
þá að hraða sér heim félagar.
»Við erum nokkuð seint fyrir,« sagði dr.
Múller; »við sleppum ekki heim þurrum fótum.«
Þeir gengu hratt eftir þröngu stræti og
þreifuðu fyrir sér með stöfum og til þess að
fæla hundana frá í myrkrinu.
Aftur sló niður stórri eldingu og þruman
dundi þegar á eftir henni.
»Sáuð þér það?« sagði dr. Múller.
»Já, það var voðaleg elding,« svaraði Hugh.
»Eg á ekki við eldinguna —sáuð þér ekki
það sem skauzt yfir götuna framundan okkur?«
»Jú, það hljóp þar eitthvað. Rað hefur víst
verið stór hundur.«
»t*að var enginn hundur. Eg skal segja
yður. hr. de Lucy, og þér getið hlegið af því,
eða látið það vera, eins og yður sýnist—en eg
er dálítið hjátrúafullur. Við ættum að hætta
við þessa veiðiför.«
»Við skulum reyna að komast áfram. Pv'
ættum við að vera að standa hér í hvolfunni?
Fyrirburðir eru ekki til nema fyrir þá, sem trúa
á þá.«
Hugh var alveg hissa á áhyggjusvipnum á
félaga sínum.
»F>ér getið sagt það sem yður sýnist — en
eitthvað var það óhreint,« sagði dr. Múller og
gekk áfram, og var auðséð að hann var að
reyna að bæla niður ónotatilfinningu. sþað var
Gulna, slysaboðinn. Og enginn veiðimaður,
sem sér hana á milli tólf og eitt að nóttu, fer
á veiðar næsta morgun.«
»Hvað er þessi Gulna?«
»Eg hef verið oflengi í austurlöndum til
þess að hafa ekki orðið fyrir áhrifum af hjátrú
austurlandabúa.«
»Pér skuluð fá yður Sherry-brandy heima,«
sagði Hugh, »og hætta að hugsa um hana
þessa Gulnu yðar. Ofurstinn mætir á tilteknum
stað og eg vil ekki bregðast honum.«
»Nú —jæja þá —« svaraði dr. Múller, -skratta-
korni eg er hræddur. Eg hef verið oftar en
hundraðsinnum á veiðum í Belgradskóginum.«
Peir kvöddust með handabandi við gesta-
húsdyrnar og Hugh sagði: ^
»Við sjáumstað nokkrum stundum liðnum.«
En rétt í því hann ætlaði að fara inn, heyrðu
þeir undirgang á strætinu, og biðu því við.