Nýjar kvöldvökur - 01.07.1914, Blaðsíða 14

158
NYJAR KÖVLDV0KUR.
smátt fær til að starfa með smágerðum hugs-
unum. Þá mundi hugsunarafl vort vaxa hægt
og án þess að vér tækjum eftir því, en fara
sívaxandi með góðum þroska. Þá mundi heil-
inn líka vinna skarpara, fljótara, öruggara að
daglegum störfum vorum. Vér mundum finna
að hann mundi fara að þola meiri og meiri
áreynslu. Heilinn mundi þá þroskast viðlíka
eins og aflraunamaður þroskar líkama sinn;
heilinn fær meiri krafta og bregzt ekki, þegar
vér þurfum að taka til hans. Og sama á
líka við um Hkama vorn — alveg sama með
vöðvana eins og heilann. Sandow aflraunakappi
ræður þeim, sem venja vöðva sina eftir þeirri
aðferð, sem hann hefur fundið upp sjálfur, að
gera ekki æfingarnar hugsunarlaust, heldur beina
huganum fast á þann vöðva, sem hann ætlar
sér að æfa. Og það er alveg rétt athugað af
honum. Ef vér látum mátt hugsunarinnar verka
á vöðvann, verður lífsstraumurinn í honum
magnaðri og vöxtur hans gengur fljótara. Hugs-
unarafl vort er í orðsins fylstu merkingu skap-
andi kraftur, og það þó við vöðva líkamans
sé að eiga.
Nú skulum vér líta á, hvernig máttur hugs-
unarinnar birtist á annan veg, þótt fátíðari sé.
En ef maður ætlar að beita þessu valdi henn-
ar, eru allmikil tormerki á því, þó þau mest,
að svo margar aðrar hugsanir sækja að manni,
þegar maður reynir að hugsa um eitthvað eitt
einstakt. Rað vita allir þeir, sem einhverntíma
hafa reynt til að hugsa. Rað þarf langa iðkun
og æfingu til þess að geta dregið saman hugs-
un sína. Fyrst, þegar vér byrjum, koma svo
margar aðrar hugsanir þjótandi að úr öllum
áttum, að það dofnar yfir þeirri hugsuninni,
sem vér vildum halda fastri — alveg eins og
þegar straumfall í á minkar, þegar aðrar ár
falla alt í einu í hana frá báðum hliðum; vatn-
ið hverfist þá í allar áttir í freyðandi hringið-
um. Enn einn vegur er þó til, til þess að reyna
mátt hugsunarinnar, eða útiloka allar aðrar hugs-
anir; þessi vegur er ærið óbrotinn: það er dá-
leiðslan eða segulsvæfingin (magnetiseringin),
sem kölluð var. Ef einhver er dáleiddur þann-
ig, lamast heilinn og getur ekki starfað á venju-
legan hátt. Svo djúpan er hægt að gera þenn-
an svefn, að hjartað virðist hafa hætt að slá
og andardrátturinn að dragast saman í lung-
unum sjálfum. Ef spegli er haldið fyrir vitum
þess, sem dáleiddur er, kemur engin móða á
hann. En þó má komast að því, með því að
setja verkfæri eitt mjög nákvæmt á brjóstið yfir
hjartanu og lungunum, að smáféldar lífshreif-
ingar eru enn á kviki; hjartað er ekki alveg
hætt að slá, og lungun ekki alveg hætt að
þenjast út og dragast saman. Afleiðingin af
þessu ástandi líkamans verður sú, að blóðrás-
in hættir að mestn í æðunum og sýrist því
ekki nægilega. Heilinn er í því ástandi, sein
kallað mundi vera svefnsýki, ef maðurinn væri
veikur. Þegar blóðrásin er þannig hætt að
mestu, getur heilinn heldur ekki unnið vana-
verk sitt. Ef menn láta geisla af rafurmagnsljósi
falla inn í augað, verður það þess alls ekki
vart; ef menn skjóta úr skammbyssu rétt aftan
við eyrað, reynist eyrað jafndauft og augað.
En hvernig fer nú, ef vér förum að ransaka
vitundina og framkomu hennar? hún er þó vön
að láta á sér bera í vökunni fyrir milligöngu
heilans. Rá verðum vér þess vör, að verkanir
vitundarinnar hafa alls ekki dofnað, þó verk-
færi þetta, (o: heilinn) lamaðist, heldur hafa þær
miklu fremur orðið skarpari og sterkari en áð-
ur. Má gera margvíslegar tilraunir til að sanna
að svo er. Heilinn er orðinn tilfinningarlaus
gagnvart öllum ytri áhrifum, engin hugsunar-
hreifing fer fram í honum; öll vanastörf hans
eru gersamlega hætt. En ef hann er nú látinn
verða fyrir áhrifum að utan frá, sem vér get-
um kallað undirstungu hugsunarinnar (suggest-
ion), má koma mörgu og merkilegu á leið.
Undirstungan getur nú starfað ein og óhindruð,
og getur hún þá haft hin undraverðustu áhrif
á líkamann. Hún getur látið koma fram sár,
brunablöðrur og hverskonar aðrar meinsemdir
sem vera vill. Fyrir skömmu síðan hafði stúlka
ein verið dáleidd við læknafund eða skóla í
París. og var nýbúið að vekja hana svo mikið
að hún gat heyrt, því að það er hægt, þó að