Nýjar kvöldvökur - 01.01.1938, Blaðsíða 23

BRÚÐKAUP JOHN CHARRINGTONS
17
stökk yfir mosavaxinn vegginn og þræddi
mig á milli legsteinanna. Þá heyrði eg allt
í einu rödd Johns Charringtons og um
leið kom eg auga á þau.
Mary sat á flötum legsteini og sneri
andlitinu beint móti geislandi sólinni á
vesturloftinu.
John lá við fætur hennar og það var
rödd hans, sem rauf kyrrð hins gullna
ágústkvölds.
„Ástin mín! eg myndi rísa upp frá
hinum dauðu ef þess þyrfti með, vegna
þín“.
Eg hóstaði strax, til þess að gefa til
kynna nærveru mína og gekk fram hjá.
Brúðkaupið átti að fara fram snemma í
september. Tveimur dögum áður, þurfti
eg að fara til borgarinnar í verzlunarer-
indum.
Lestin kom seint, eins og búast mátti
við, þar sem við erum á þessum suðaust-
ur útkjálka, og þegar eg stóð þarna nöldr-
andi með úrið í hendinni, hver haldið þið,
að eg hafi séð önnur en John Charrington
og Mary Forster. Þau gengu fram og aft-
ur á járnbrautarpallinum, leiddust og
horfðust í augu og veittu enga at.hygli
járnbrautarþjóninum, sem ' horfði glettn-
islega á þau. Eg var ekki lengi að hugsa
mig um og tróð mér inn í skot í farmiða-
klefanum, og það var ekki fyrr en lestin
var komin að pallinum, að eg skaust fram
hjá þeim með töskuna mína í hendinni og
settist inn í horn á reykingarvagninum á
fyrsta farrými. Eg gerði það í þeim góða
tilgangi, að þau sæu mig ekki, eins og eg
bjóst fastlega við.
Eg hrósaði sjálfum mér fyrir hyggnina,
en hefði John ferðast einn síns liðs, þá
hefði mér þótt gaman að samfylgd hans.
En eg hafði hana samt.
„Halló! kunningi“, heyrði eg hann segja
glaðlega um leið og hann kastaði tösk-
rrnni sinni inn í vagninn, „þvílík heppni,
eg sem hélt að þetta yrði leiðinda ferða-
lag“.
„Hvert ertu að fara?“, spurði eg og
forðaðist að líta á þau, en samt gat eg
ekki annað en tekið eftir því, án þess þó
að líta upp, að augu Mary voru xauð, eins
og af gráti.
„Til gamla Branbridge11, svaraði hann
og lokaði dyrunum og hallaði sér út um
gluggann, til að tala við unnustu sína.
„Ó, eg vildi, að þú færir ekki, John“,
sagði hún með lágri og alvarlegri röddu,
„mér finnst einhvernveginn, að eitthvað
muni koma fyrir“.
„Hvernig getur þú haldið, að eitthvað
komi fyrir mig, og ekki á morgun heldur
hinn daginn er brúðkaupsdagurinn okk-
ar?“
„Farðu ekki“, sagði hún með svo mik-
illi biðjandi ákefð, sem myndi hafa sent
töskuna mína og mig sjálfan á fleygiferð
út úr vagninum.
En hún var nú ekki að biðja mig, og
John var öðruvísi gerður en eg; hann
skipti sjaldan um skoðun og aldrei
ákvörðun.
Hann strauk aðeins fíngerðu hendina,
sem hvíldi á vagnhurðinni.
„Eg verð að fara, gamli maðurinn hefir
verið svo góður við mig, og nú, þegar
hann er í dauðanum, verð eg að fara til
hans, en eg skal koma nógu snemma fyr-
ir“ — síðustu orðin heyrðust ekki vegna
hávaðans í lestinni, sem var að fara af
stað.
„Ertu þá viss um að koma?“, sagði hún,
um leið og lestin fór að hreyfast.
„Það mun ekkert koma fyrir“. Nú blés
lestin.
Þegar Mary var horfin sjónum hans,
hallaði hann sér aftur á bak í sætinu og
þagði um stund.
Síðan fór hann að segja mér það, að
guðfaðir hans, sem hann átti að erfa, lægi
fyrir dauðanum í Peasmarsh Place, um
3