Nýjar kvöldvökur - 01.01.1938, Blaðsíða 46

40
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
og hún hörfaði inn undir trjáhlífðina og
þaðan inn í tjaldið. Hún barðist gegn hin-
um lamandi ótta, sem hún gat ekki varist.
En samt nam hún staðar rétt innan við
tjalddyrnar. Hún skyldi ekki láta óttann
reka sig lengra! Hér ætlaði hún að mæta
honum, en ekki inni í innsta tjaldinu eins
og dauðhrætt skjálfandi dýr í innsta skoti
búrsins. Svo mikinn sjálfsþótta átti hún
þó ennþá til.
Hún stóð þarna í felum og sá þá ríða
inn á opna svæðið. Höfðinginn reið kol-
svörtum hesti, og Díana leit háðslega á
fannhvíta skikkju hans, sem féll niður
um gljáandi og silkimjúkt hrossið.
„Svart og hvítt! Svart og hvítt! Lodd-
ari!“ tautaði hún og beit saman tönnun-
um; en er hann sveiflaði sér af baki, var
eins og hverri hugsun væri sópað burt úr
höfði hennar, svo var hún gagntekin af
ótta og skelfingu fyrir honum. Hjartað
lamdist í brjóstinu á henni, svo að henni
varð erfitt um andardrátt og hún leið
nærri því líkamlegar kvalir, er hún beið
þess, sem verða mundi.
Hún sá, að hann klappaði stóra hestin-
um svarta. Og er hann var teymdur burt,
stóð hann kyrr og horfði á eftir honum,
meðan hann talaði við ungan og hávax-
inn Araba, sem hafði komið með honum.
Loksins sneri hann sér við og gekk hægt
í áttina til tjaldsins. í tjalddyrunum nam
hann staðar, sem allra snöggvast, til að
segja eitthvað við Frakklendinginn: hann
var aðsópsmikill og villimennskulegur til
að sjá. Víður búningurinn og fannhvít
skikkjan blakti um hann, og magurt and-
lit hans með skörpum dráttum bar við
kvöldhimininn fyrir utan. Hann bar höf-
uðið hátt og borginmannlega, og allur
var svipur hans sjálfbyrgingslegur og
mikilúðgur, og lýsti því greinilega, að hér
kom höfðinginn. Hann pataði höndunum
í sífellu, er hann talaði, og rödd hans var
mjúk og blæ-dimm, en samt áberandi
valdsmannsleg. Hún sá, að hann benti
með útréttum handlegg á eitthvað, sem
var utan við hennar sjónarsvið, og hann
hló um leið og hann sneri sér við — og
sá hlátur hans olli henni titrandi skjálfta
um allan líkamann. Svo gekk hann inn i
tjaldið, — og Díana hörfaði fáein skref
aftur á bak og stóð og horfði niður fyrir
sig. Hún vildi ekki líta á hann, vildi ekki
mæta augnaráði hans. Nærvera hans var
henni móðgun. Hún var eldheit af blygð-
un. Hver taug í líkama hennar andmælti
hávært nærveru hans. Hún skalf og nötr-
aði eins og í hitasótt og beit á vörina, til
þess að hann skyldi ekki verða þess var
að hún skalf.
„Ég vona að Gaston hafi séð vel um
þig. meðan ég var í burtu?“ sagði hann
blátt áfram og gekk hljóðum skrefum
yfir gólfið og laut niður yfir lítið borð til
að kveikja í vindlingi. Þetta kuldalega á-
varp og öll framkoma hans höfðu þau á-
hrif á hana, eins og steypt hefði verið yfir
hana fötu af köldu vatni. Öllu öðru hafði
hún getað búizt við, en ekki svona kulda-
legum manni og rólyndum undir þessum
kringumstæðum. Hann talaði eins og veit-
ingamaður, sem afsakar nauðsynlega fjar-
veru sína með hversdagslegasta orðalagi.
Ótti hennar breyttist í einu vetfangi í
logandi bræði. Hún rétti út sér og kreppti
hneíana.
„Er nú ekki bráðum nóg komið af svo
góðu? sagði hún æst. „Hversvegna hafið
þér hagað yður svona svívirðilega?“
Þunnt reykjarský þyrlaðist í áttina til
hennar, eins og höndinni, sem hélt á vind-
lingnum, hefði verið sveiflað í þá áttina
með samskonar handapati og hún hafði
tekið eftir hjá honum í dyrunum. En
hann svaraði ekki. Við það varð hún enn-
þá æstari, og orðin fossuðu af vörum
hennar á ýmsum endum — nú var henni
alveg sama, hvað hún sagði, og hvernig
hún sagði það!