Nýjar kvöldvökur - 01.01.1938, Blaðsíða 27

BRÚÐKAUP JOHN CHARRINGTONS
21
hlið manns síns í litla kirkjugarðinum
okkar á blóðbergsþöktu hæðinni — kirkju-
garðinum, þar sem þau höfðu haft ástar-
fundi sína.
Þannig fór brúðkaup John Charringtons
fram.
Poul K. Jensen:
Lars Sören í höfuðstaðnum.
Sigurður Róbertsson þýddi.
Það rigndi, svo að vatnið rann eftir
götunum. Bílar og önnur ökutæki brun-
uðu fram og aftur og sendu frá sér vatns-
gusu á báða bóga, þær höfðu það jafnvel
til að skjótast alla leið upp á gangstétt-
irnar og skilja eftir merki á fötum fólks-
ins, sem þar gekk. Þar voru þrengsli mik-
il, olnbogaskot og smá hrindingar, því
allir vildu flýta sér, sem mest þangað,
sem ferðinni var heitið.
Við Nýjatorg stóð ungur maður og
glápti á umferðina. Hann var á að gizka
tuttugu og tveggja ára, hár og rengluleg-
ur. Frakkinn, buxnaskálmarnar og skórn-
ir var allt rennvott, og vatnið draup af
hattbörðunum, sem löfðu niður yfir eyr-
un. Hendurnar hafði hann í vösunum.
Frakkaermarnar náðu ekki nema skammt
fram vfir olnbogana, svo að úlfliðirnir
voru berir.
Maður þessi hét Frits, Jens, Ólafur,
Lars, Sören Nielsen, venjulega kallaður
Lars Sören, eða bara Sören. Hann var ný-
kominn í borgina í fyrsta sinn á æfinni.
Það var því ekki furða þótt augun í hon-
um væru nokkuð utarlega þessa stundina,
því að margt óvenjulegt bar fyrir augu
og eyru.
Hann hafði komið gagngert til þess að
sjá borgina. Nokkur undanfarin ár hafði
hann lagt dálítið til síðu af kaupinu sínu,
í þeim tilgangi, og að lokum var það orðin
álitleg fúlga, nægileg til ferðarinnar.
Hann hafði ekki séð mikið af dýrðinni
ennþá, bæði var það að hann var nýkom-
inn, svo var það ekki heiglum hent að
komast áfram, án þess að eiga á hættu að
verða fyrir farartækjum þeim, er um göt-
urnar fóru. Hann var búinn að gera
margar árangurslausar tilraunir til þess
að komast þvert yfir götuna, en aldrei
var hann kominn svo langt sem hálfa
leið, er ótal bílar grenjuðu í kringum
hann. Sumir þeirra máttu stanza alveg á
meðan veslings Sören flýtti sér til baka
upp á gangstéttina, með ókvæðisorð bíl-
stjóranna eins og haglél á eftir sér.
Raunar átti hann ekkert erindi yfir göt-
una, svo hann tók þann kostinn að halda
sig á gangstéttinni fyrst um sinn.
En það gat ekki gengið til lengdar, hann
mátti til með að sjá eitthvað meira. Hann