Nýjar kvöldvökur - 01.01.1938, Blaðsíða 34

28
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
vopnaðir. Þeir héldu rifflunum fyrir
framan sig, en höfðu þá ekki hangandi á
öxlinni, eins og hún hafði séð í Biskra.
Þeir hleyptu fram hjá henni á örstuttu
færi — í þéttri, þráðbeinni röð, er bar
vott um tamningu og aga, sem hún alls
eigi hafði búist við að sjá. Enginn þeirra
svo mikið sem vék við höfði, er þeir
hleyptu fram hjá henni. Og linuðu heldur
ekki á sprettinum. Hestur hennar ókyrrð-
ist, og Díana tók fast í taumana og sneri
sér í hnakknum til að horfa á eftir reið-
mönnunum. Hún var frá sér numin af
hrifningu.
„Hverjir eru þetta?“ kallaði hún til
Mústafa Ali, sem var dálítið á eftir. En
hann virtist einnig hafa allan hugann við
reiðmennina og ekki heyra spurningu
hennar. Fylgdarlið hennar var einnig
talsvert á eftir. Díana horfði á allt þetta
hugfangin — þetta var fögur sjón.
Allt í einu — algerlega óvænt — skeði
atbui'ður, er gerði hana forviða og hálf
skellkaða. Reiðmannafylkingin var komin
rétt að kalla aftur fyrir fylgdarlið henn-
ar, er þeir allt í einu stöðvuðu hesta sína
í einum rykk, svo að hestarnir prjónuðu.
En nú var ekki tími til að dást að reiðlist
Arabanna, því að nú tók við hvað af öðru.
Hin þétta reiðmannafylking tvístraðist
allt í einu, og nú riðu þeir tveir og' tveir
samhliða í langri runu í stórum sveig ut-
an um menn Mústafa Ali og komu svo til
baka á harða spretti og riðu umhverfis
Díönu og fylgarlið hennar. Hún sat kyrr,
hleypti brúnum og horfði á þá, og áttaði
sig ekki til fulls, hvað hér var um að
vera. Hún reyndi að halda hesti sínum í
skefjum, en hann ætlaði alveg að tryllast.
Tvívegis hleyptu þeir hringinn í kringum
litlu varðsveitina hennar, hvítu skikkj-
urnar þeirra feyktust eins og segl aftur
af þeim, og þeir veifuðu rifflunum sínum
hátt í loft upp. Díana tók nú að verða ó-
róleg. Þetta var nógu falleg sýning og
nýstárleg, en tíminn leið óðum, og senn
myndi taka að dimma. Hefði þetta verið
snemma dags, var allt öðru máli að gegna.
Hún sneri sér í áttina til Mústafa Ali og
ætlaði að segja honum að halda áfram.
En hann hafði riðið enn lengra burt frá
henni á móti leetarmönnum sínum. Hún
átti fullt í fangi með að ráða við hest
sinn og snúa honum við, svo að hún gæti
riðið til fararstjóra. Þá var allt í einu
skotið af mörgum rifflum í einu. Hún
hrökk við og hestur hennar prjónaði hátt
í loft upp. Svo hló hún hátt. Þetta' var
auðvitað kveðjuskothríð! Hún leit við til
að horfa á eftir þeim — og brosið fölnaði
á vörum hennar. Þetta voru alls eigi
kveðjuskot. Arabarnir miðuðu eigi riffl-
um sínum í loft upp, heldur beint á hana
sjálfa og fylgdarlið hennar. Og er hún
dauðskelkuð litaðist um, hurfu menn
Mústafa Ali á bak við þéttan hóp Araba,
sem riðu fram á milli hennar og þeirra,
og Mústafa Ali sjálfur lá fram á makkann
á hesti sínum, sem stóð grafkyrr og ró-
legur mitt í öllum þessum gauragangi.
Svo kom önnur skothríð, og fararstjórinn
seig hægt út af í hnakknum og rann ofan
á jörðina, og í sama vetfangi hentist hest-
ur Díönu af stað með hana, svo að hún
var nærri því dottin af baki.
Henni hafði ekki dottið í hug, fyrr en
Arabarnir hófu skothríðina, að þetta væru
óvinir. Hún hafði haldið, að þeir væru
bara að sýna sig, því að henni var vel
kunnugt, hvað þeir gátu verið barnalegir.
Franska ríkisstjórnin hafði þá samt haft
rétt fyrir sér! Og Díönu rann í skap af
gremju og fyrirlitningu yfir ríkisstjórn,
sem léti annað eins og þetta viðgangast
rétt undir handarjaðrinum á siðmenning-
unni. Svo varð henni hugsað til Aubrey
— hve hann myndi nú hæðast að henni —
og hún hló við þá hugsun!! En hláturinn
hjaðnaði skjótt, er hún varð þess vör, að
það var sár, en ekki ótti, sem olli því, að