Nýjar kvöldvökur - 01.01.1938, Blaðsíða 40

34
NtJAR KVÖLDVÖKUR
III.
Hlýtt og bjart sólskinið flóði inn í tjald-
ið, er Díana vaknaði úr djúpum örmögn-
unar-svefni, sem einna mest hafði líkst
yfirliði eða dái, og í einu vetfangi var
henni ægilega ljóst allt það, sem fyrir
hana hafði komið. Hún litaðist snöggt um
óttaslegin og fullvissaði sig um, að hún
væri alein. Svo settist hún hægt upp í
rúminu og augu hennar voru dökk af ótta,
er hún litaðist kæruleysislega um í hinu
afarskrautlega tjaldherbergi. Hún grét
ekki — öll tár hennar voru þorrin. Þau
höfðu öll runnið til þurrðar kvöldið áður,
er hún skreið að fótum hans og bað hann
þeirrar náðar miskunnar, er hann hafði
eigi viljað veita henni. Hún hafði barist
en aflið hafði ráðið, og baráttunni lauk
þannig, að hún lá örmagna og hjálpar-
vana í fangi hans, og hún varð gagntekin
af sárri blygðun, er hún minntist þess,
hve innilega hún hafði beðið hann að
hlífa sér. Að hún skyldi hafa getað lagst
svo lágt! En hana hafði brostið allan
kjark, og sjálfstraustið hafði brugðist
henni. Hún spennti greipar um hné sér
og faldi andlitið.. — Huglausa bleyða!
hvíslaði hún hæðnislega. Hversvegna
hafði hún ekki þeytt framan í hann allri
sinni andstyggð og fyrirlitningu? Hvers-
vegna hafði hún þolað og þjáðst í þögn og
þolinmæði? Honum hefði eflaust þótt
minni skemmtun í því heldur en í örvita
bænum hennar, sem hann hafði aðeins
hlegið að kaldhæðnislega og hlakkandi,
og sá hlátur fyllti hana ótta og skelfingu
í hvert sinn, sem hún heyrði hann. — „Og
eg sem hélt að eg væri þróttmikil og hug-
rökk!“ tautaði hún sundurkramin.
Loksins lyfti hún höfði og litaðist um í
hinu stóra herbergi. Skraut þess og út-
búnaður var einkennilegt sambland
austurlenzks skrauts og íburðarmikils og
venjulegra þæginda Norðurálfubúa. Hið
íburðarmikia skraut, sem hvarvetna
mætti augum hennar, bar greinilega vott
um nautnagirni og munað, og henni virt-
ist loftið þar inni þrungið af þeim kennd-
um — og það fór hrollur um Díönu, án
þess henni væri fyllilega ljóst, hvað oRi
því. Þarna inni var ekkert sérstakt, sem
særði fegurðarkennd hennar — skrautleg
veggtjöld og dyratjöldin samsvöruðu sér
vel í litum. Hér var ekkert af hinu ógur-
lega ósamræmi, er hún hafði svo þráfald-
lega séð hjá Indverjum. En hvert sem
henni varð litið í herberginu, blasti við
augum hennar á bersýnilegasa hátt, hve
illa hún var sett, hérna í tjaldi Araba-
höfðingja. Munir hans lágu út um allt. Á
lágu borði með látúnsbakka lá hálfreykt-
ur vindlirigur, sem hann hafði haft í
munninum, er hann kom inn til hennar.
í koddanum við hliðina á henni mótaði
ennþá fyrir höfði hans. Hún starði á
þetta, og hræðslan fyllti augu hennar. Og
hún varð gagntekin af tilfinningu, sem
hún réði ekkert við. Hún fleygði sér út af
og reyndi að bæla niður í sér grátinn með
því að grúfa sig ofan í mjúkan koddann
og draga silkiábreiðuna yfir sig, eins og
að hún hyggðist að finna vörn og vernd
undir þessum þunnu slæðum. Endurminn-
ingar næturinnar blöstu við henni í allri
sinni skelfingu, unz hún að lokum þoldi
ekki lengur að heyra til þess og hélt blátt
áfram, að hún myndi missa vitið. Hugur
hennar hélt samt áfram að glíma við
þessi viðfangsefni — unz svefninn að lok-
um deyfði öll skilningarvit hennar, svo
að hún lokaði augunum og sofnaði.
Það var komið hádegi er hún vaknaði
aftur, og nú var hún ekki einsömul. Ung
Arabastúlka sat á gólfábreiðunni við
rúmstokkinn og horfði með nýfíkni á
hana brúnum flauelsskærum augum. Er
Díana reis upp í rúminu, stóð stúlkan
upp og hneigði sig djúpt fyrh’ henni og
brosti vandræðalega.