Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Blaðsíða 20

N. K.v.
C. Krause:
Dætur frumskógarins.
Saga frá Mexíko. Guðmundur Frímann þýddi.
(Framhald).
XII.
BÚIST TIL VARNAR.
Þegar indíánamir höfðu flutt á brott
hina dauðu ríkti djúp þögn yfir svæðinu
kringum hacienduna. íbúarnir notuðu því
tækifærið til þess að treysta varnir sínar
sem bezt uppi á þakinu og annars staðar,
þar sem þörf var á.
Donna Dolores gaf skipanir um að fram
yrði reiddar vistir, sem nægðu til kveldsins
og næturinnar og lagði að öðru leyti á ráðin
hvað gera skyldi haciendunni til varnar.
„Hvað hefir orðið af þjóninum, sem ég
sendi til þjónaliðsins?“ spurði hún og vék
sér að prestinum.
„Barnið mitt,“ svaraði hann hrærður, „ör-
lög hans hafa aðeins getað orðið með einu
móti. Rauðskinnarnir voru búnir að um-
kringja hacienduna, þegar hann lagði af
stað.“
„Og þjónarnir----?“ mælti Donna Dolo-
res hljómlausri röddu.
„Indíánarnir þola enga óvini að baki
sér. Framhaldið getið þér hugsað yður.“
Donna Dolores varð að styðja sig við
Rosauru svo að hún félli ekki. Hún reyndi
að svara, en orðin dóu á vörum hennar, því
í sama bili kvað við margraddað öskur frá
skógarjaðrinum og stór hópur indíána
þusti fram á völlinn,
í fyrstu atrennunni höfðu fallið fjörutíu
menn af liði Svartafálka og hafði hann nú
skipað jafnmörgum að gera áhlaup á ný.
Áttu þeir hver um sig að taka með sér lík.
úr valnum og bera það fyrir sér sem skjöld
mót skothríðinni frá haciendunni. Fram-
kvæmdu indíánarnir skipanir foringja síns
af mikilli dirfsku.
Faðir Matteo -sá strax, sér til skelfingar,
að gömlu byssuhólkarnir á þakinu mundu
litlu fá áorkað, og skipaði því bæði þjónun-
um sem á þakinu voru og þeim sem vörðu
dyrnar, að gera tilraun til að reka fjand-
mennina á flótta með skothríð úr byssum
sínum.
Þjónarnir hlýddu skipuninni umsvifa-
laust, en skothríðin virtist engin áhrif hafa.
Aðeins tveir rauðskinnar féllu í valinn.
Hinir nálguðust hacienduna hægt og hægt.
Nú kom annar hópur indíána út úr skóg-
inum. Dreyfði hann sér um völlinn og
hélt síðan af stað í áttina til haciendunnar.
Stórir svitadropar spruttu fram á enni
föður Matteo, þegar hann andartaki síðar
sá þriðju og síðan fjórðu fylkinguna nálg-
ast.
„Við hefðum átt að leyfa þeim að flytja
líkin burt. Við máttum vita að svik og und-
irferli býr undir hverri hreyfingu þessara
djöfla," mælti hann.
Þjónunum féllust hendur, þegar þeir sáu
að ekkert varð aðhafst. í fátinu sem á þá
kom misstu þeir marks æ ofan í æ.
Donna Dolores horfði á aðfarimar ,von-
leysislega og með sorg í svip.
AHt í einu brakaði í stiganum og upp á
þakið vatt sér indíáni í öllum herklæðum.
Bar hann í annarri hendi hlauplanga veiði-