Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Qupperneq 21

N. Kv. DÆTUR FRUMSKÓGARINS 163
mannabyssu, og í hinni blikaði tomahawk-
öxi.
Donna Dolores og Rosaura ráku upp
skelfingaróp, þegar þær sáu indíánann, en
faðir Mátteo snaraðist á móti honum, með
vopn í hönd.
„Kyrrir!" mælti indíáninn á bjagaðri
spænsku. „Ætlarðu að vega að þeinr manni,
sem kemur til þín sem vinur?“
Presturinn, sem haft hafði endiskipti á
byssu sinni, lét hana síga og starði höggdofa
á aðkomumanninn. í sömu andrá kom ann-
arr Ókunnur gestur upp á þakið. Var hann
að öllu mun kynlegri í háttum og klæða-
burði en sá fyrri. Föt hans voru öll úr hjart-
arskinni og gaf það ótvírætt til kynna að
hann v^r einn af hinum síflakkandi veiði-
mönnum vestursins.
Án þess að gefa sig að nokkru að þeim,
sem fyrir voru, snaraðist hann að hrjóst-
vörninni og gægðist út fyrir.
..Hvernig lýst þér á, Nevado?“ spurði
hann glaður í bragði þann, sem á undan
var kominn. „Það Iítur út fyrir að við höf-
um hitt á 'óskastundina. Við skulunt sann-
arlega velgja þeim, þessurn rauðu djöflum.“
Nevado laut brosandi höfði.
Þessu næst miðuðu þeir, hyssum sínum út
yfir brjóstvörnina og hleyptu af. Skot þeirra
hljómuðu samtímis og tveir apachaindíán-
ar, sem fremstir fóru hnigu til jarðar.
Indíánarnir ráku upp hræðilegt öskur, er
þeir sáu afdrif félaga sinna.
„Klerkur! kanntu að hlaða byssu?“ kall-
aði annarr aðkomumaðurinn til föður
Matteo.
,,Vissulega,“ svaraði hann. Honum rar
þegar ljóst að verjendum haciendunnar
hafði borizt skjót og góð hjálp og taldi þarf-
Iaúst að brjóta heilann um, hverjir eða
hvaðan hinir ókunnu menn voru.
„Hafið þá ávallt nógar byssur hlaðnar
handa mér og félaga mínum.“
Að svo mæltu hófu þeir skothríðina út af
þakinu. Árangurinn var ákjósanlegur. —
Fyrit hverju skoti mátti heita að einn
apachaindíáni félli, þrátt fyrir kænskubrögð
sín. Augljóst .var, að hér voru engir viðvan-
ingar að starfi.
í fátinu sem kom á indíánana, við hið
skyndilega viðnám^ virtust þeir ekki gera
,sér ljóst mannfallið. Aftur á móti gátu þeir,
sem á þakinu r'oru, fylgst vel með öllu, seni
gerðist, og húrrahrópin kváðu við þaðan,
þegar bezt gekk. Þjónaliðið fylltist nýrri
djörfung og vígamóði og lét ekki sitt eftir
liggja, en skaut sem ákafast.
„Hamingjan hjálpi okkur!“ æpti annarr
ókunni maðurinn til þjónanna, þegar Iiann
sá hve miklu þeir eyddu af skotfærum til
ónýtis. „Miðið þið á lapparnar á þeim! Það
eitt hefir þýðingu. Kúlur okkar félaga'
munu sannarlega rata leiðina, ef um aðra
snögga bletti er að ræða.“
Eftir drykklanga stund stóðu aðeins tólf
indíánar uppi af fyrsta hópnum. Svartifálki
lýktist meira villidýri en manni, þegar hann
leit yfi-r valinn og sá hve mannfallið var gíf-
urlegt. Froðufellandi af bræði steytti hann
hnefann til haciendunnar, því næst gaf
hann mönnum sínum nýjar fyrirskipanir,
sem þegar var hlýtt.
Fyrst hörfuðu þeir úr skotfæri, tóku síðan
öll ullarteppi, sem þeir höfðu meðferðis og
tjösluðu þeirn saman á endunum. Þegar
þeir þannig höfðu gert eitt teppi úr þrem-
ur, tóku tveir indíánar sinn í hvorn enda og
reistu það upp eins og tjaldvegg. Bak við
hann röðuðu sér nú sex indíánar. Þegar
nokkrir hópar höfðu útbúið sig þánnig
hófst áhlaupið á ný.
Járnhönd, — þ\ í það var enginn annaiT
en hann, sem tekið hafði að sér varnir bú-
garðsins, — varð skuggalegur á svip, þegar
hann sá hvað fram fór.
„Svartifálki veit hvað hann syngur,“
mæfti hann við Nevado. „Við skulum reyna
að skjóta niður annan hvorn burðarmann-
inn og fella þannig þennan duludjöful!“
Það tókst líka, en þeir \ oru ekki fyrr bún-
21*