Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Síða 23

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
165
er Nevado, huroninn. Við höfum svarið
þess dýran eið að drepa þig og allt þitt
hyski og þú skalt vita að við stöndum við
það.“
Svartifálki var upptekinn af að koma
skipulagi á menn sína, sem virtust slegnir
ótta miklum við 'síðustu aðgerðir varnar-
liðsins. Orð Járnhandar höfðu sannfært
rauðskinnana um, dð haciendan hefði feng-
ið þann liðstyrk sem dyggði til varnar, þar
sem hinir alræmdu félagar, Járnhönd og
Nevado, væru þar innan veggja, að þýðing-
arlaust mundi vera að gera frekari tilraunir
til árása. Enda flýðu indíánarnir hver sem
betur gat til skógar. Ragn og formælingar
Svartafálka höfðu engin áhrif á hina flýj-
andi villimannahjörð.
„Látið þá fá eina sendingu úr gulu dunk-
unum ykkar, piltarl“ kallaði Járnhönd til
sinna manna, „það má hundur heita í haus-
inn á mér, ef okkur tekst ekki enn að senda
álitlega sendingu af þessu rauða hyski til
helvítis!"
Þjónarnir hlýddu. Samtímis hleyptu þeir
Járnhönd og Nevado af byssum sínum.
Þegar mesti reykjarmökkurinn leið hjá
mátti sjá þess glögg merki að kúlum þeirra
og járnarusli hafði ekki verið eytt til ónýt-
is, því mörg lík lágu víðs vegar um svæðið
kringum búgarðinn. En þeir, sem ekki voru
sárir eða fallnir voru allir horfnir. Það var
eins og skógurinn hefði gleypt þá.
Járnhönd strauk svitann af andlitinu og
sneri sér að Nevado.
„Þetta getur maður kallað strangan
vinnudag, en svona á það að vera, félagi.
Eg er kvekaranum sannarlega þakklátur
fyrir að hann vísaði okkur hingað.“
„Kvekaranum?“ greip faðir Matteo fram
í fyrir honum, „hver er hann?“
„Ruben, úrasalinn, ég hélt að allir könn-
uðust við hann.“
„Donna Dolores!" mælti klerkurinn þá,
„og bróðir yðar sem hélt að þessi maður
ætti sök á dauða föður ykkar, eða væri að
öðrum kosti í vitorði með morðingjunum,
Þér hafið haft hann fyrir rangri sök, það er
ég sannfærður um.“
Þegar Donna Ðolores heyrði nafn bróður
síns, minntist hún hinna dapurlegu örlaga,
sem sennilega biðu hans, og mælti grátandi:
„Ó, vesalings bróðir minn!“
„Hvað hefir komið fyrir hann?“ spurði
Járnhönd.
„Hann er .á valdi Svartafálka, og þér
getið gert yður í hugarlund hvaða meðferð
hann hlýtur, eftir það afhroð, sem indíán-
arnir hafa goldið hér.“
„Þetta eru vissulega Ijótar fréttir,“ svar-
aði Járnhönd, „því Svartifálki er tíu sinn-
um grimmari en dýr skógarins. En ekki
dugir að gefa upp alla von. Indíánarnir
munu sannarlega ekki kasta til þess hönd-
unum, eða hafa neina fljótaskrift á því, þeg-
ar þeir fara að kvelja og lífláta jafnþýðing-
armikinn fanga og Don Jaime er. Þeir
munu fara sér að öllu rólega eftir heim-
komuna og njóta gleðinnar sem bezt. Þegar
við höfum vanið þessi úrþvætti af því að
glápa hingað upp, þá lofa ég yður því að
við Nevado skulum gera allt sem í okkar
valdi stendur til að frelsa bróðir yðar. ViS
munum ekki unna okkur nokkurrar hvíld-
ar fyrr en okkur hefir tekizt það. Við eigum
líka sitt af hvoru óuppgjört við Svarta-
fálka.“
Nevado hafði staðið við hlið félaga síns
og horft með velþóknun út yfir.valinn. —
Allt í einu varð honum litið í áttina til
Coloradofljótsins. Rak hann upp hátt ösk-
ur, þreif tomahawköxina frá belti sínu og
hentist út á þak þeirrar álmu byggingarinn-
ar, sem sneri út að fljótinu.
Aðrir, sem uppi voru á þakinu, veittu at-
ferli hans strax athygli og það var eins og
blóðið ætlaði að frjósa í æðum þeirra, er
þeir sáu höfuðin á þrem apacha-indíánum,
sem þrútin af áreynslu og morðfýsn gægð-
ust upp fyrir þakbrúnina. Höfðu indíán-