Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Síða 29

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
171
dagur rís, verða píndur til dauða að íbúum
haciendunnar ásjáandi.“
Don Jaime svaraði engu, en vel mátti sjá
á svip hans, að þessi boðskapur ltafði fengið
á hann.
Hann jafnaði sig þó fljótt og mælti:
,,Það mun veita ykkur litla gleði, að sjá
mig kvalinn til dauða, blóðþyrstu ófreskj-
ur! í margar klukkustundir hefi ég legið
hér og þið hafið hvorki gefið mér að eta né
drekka. Geislar sólarinnar hafa steikt mig
og kuldi næturiffinar níst mig. Jafnvel
hraustmennið Jrolir ekki slíka meðferð.
Þess vegna mun Htið leggjast fyrir slíka
kappa, sem ykkur, þegar þið farið að murka
úr mér lífið, um sólaruppkomu."
Svartifálki horfði andartak á hann hugs-
andi, síðan mælti hann:
„Satt e.r Jrað, að hvítir menn jrola lítið á
móts við bræður rnína. Smávægilegustu
þjáningar ríða ykkur að fullu. Ég vil ekki
eyðileggja gleði hermanna minna, með því
að láta þig sálast hér í nótt. Ég læt færa þér
mat og drykk og leysa þig úr böndunum, en
þú skalt ekki gera tilraun til að flýja. Það
er jjýðingarlaust með öllu. í dögun færðu
að skemmta okkur við píslarstaurinn. í ti'ptt
munum við ráðast inn í Iiinn stóra gamma
föður þíns.“
Don Jaime hafði enn þrek til að bjóða
örlögum sínum byrginn og rak upp hæðn-
is hlátur.
„Vesæli þorpari!" æpti hann, ,,þú kannt
að myrða, en að berjast í heiðarlegum bar-
daga, það kannt þú ekki! Jafnvel ein ein-
asta kona, eins og systir mín, stendur j)ér
framar í herkænsku! Þú jrykist ætla að taka
hacienduna í nótt! Vissulega munu spor-
hundar þínir brjóta höfuðin á múrum haci-
endunnar og hvítar konur og menn taka
þig til fanga og pinta þig á sama hátt og
faðir minn lét áður fyrr pinta þig.“
Syartifálki varð sótrauður í framan af
reiði við ögranir hins unga manns.
„Á morgun \erður munni þínum lokað
að eilífu,“ urraði hann og fór leiðar sinnar.
XIV.
NÝJAR BRELLUR SVARTAFÁLKA.
„Vinir mínir,“ mælti Járnhönd við þá
sem staddir voru með honum í móttökusal
haciendunnar, „ég er illa svikinn, ef rauð-
skinnarnir gera ekki nýja tilráun til
áhlaups, þegara máninn er genginn undir.
Við verðum að vera viðbúin að taka á rnóti
þeim, Jress \ egna verður hyggilegast að við
Nevado tökum þátt í varðstöðunni."
„Ég skal láta bera fram styrkjandi drykk
handa þjónunum,“ mælti Donna Dolores,
„þeim mun ekki af veita, því venjulega
eru næturnar á eftir jrrunuiveðursdögum
þeim mun kaldari, sem dagarnir eru heit-
ir.“
Þegar Donna Dolores, ásamt fylgdarliði
sínu kom út í húsagarðinn, var svarta myrk-
ur skollið á. Dimm ský hafði dregið upjt frá
vestri, sem huldu tunglið með öllu. F.ldur-
inn á þaki haciendunnar varjraði daufu
skini yfir umhverfið, annars var kolniða-
myrkur.
Járnhönd rýndi út í nóttina, kvíðafullur
á svijr.
„Ég er hræddur um að jroka detti yfir
þegar líður á nóttina. Og ekkert tæður
væri hagstæðara fyrir þessa rauðu djöfla.
Við verðum að gá vel að öllu. En ef við
getum treyst þjónunum, þ;'t er ef til vill
ekki ástæða til að óttast.“
A meðan jressu fór fram, hafði ráðskonan,
að boði Donnu Dólores, látið tilreiða sterk-
an og hressandi drykk handa þjónaliðinu.
Bað hún Inez að færa þeirn drykkinn, en
yfirgaf sjálf eldaskálann.
Hurðin var varla fallin í stali á eftir
ráðskonunni og Inez orðin ein, jregar svip-
ur hennar breyttist gjörsamlega.
„Loksins er tími hefndarinnar kominn,“
tautaði hún. „Hve oft hafa ekki íbúar ha-
ciendunnar, bæði karlar og konur, farið
með mig eins og væri ég skynlaus skejrna,
sýnt mér óvirðingu og kulda, af þeirri einu
22*