Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Side 32

174
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. Kv.
Inez hafði séð allt, sem fram fór, gegnum
skráargatið.
Þegar þriðji þjóninn var þannig fallinn
í valinn fyrir brellum hennar, opnaði hún
hljóðlega hurðina og gekk inn.
„Ég veit ekki hvort tími er kominn til
þess að láta vindubrúna falla. En Jrar sem
óvíst er, hve lengi þokan varir, þá væri F>ezt
að gera Jrað strax.
Hún tók lyklakippu af veggnum og fór
inn í klefann þar serii keðjan frá vindu-
brúnni var fest. Hún byrjaði að snúa hjól-
inu, en hikaði við. ,,Ef apacharnir skyldu
ekki vera viðbúnir! Ef ég léti vindubrúna
falla of snemma, Jrá væri úti um mig. Járn-
hönd mundi verða Jress strax var og áform
indíánanna fara í hundana, á síðustu
stundu.
Meðan þessu fór fram hafði Svartifálki
ekki setið auðum höndum.
„Santucho hefir haft rétt fyrir séy,“ mælti
hann við einn af mönnum sínum. „Þegar
Mestizen hefir fengið merki frá okkur, mun
hún fella vindubrúna og opna okkur þann-
ig leið inn í hacienduna. í þessari niðaþoku
mun okkur veitast auðvelt að læðast heim
að byggingunni. Jafnvel Járnhönd skal
ekki verða nokkurs var, fyrr en um seinan."
Indíánahöfðinginn skipaði nú mönnum
sínum í fylkingu. Áttu þeir að læðast í átt-
ina til haciendunnar, þangað til þeir gætu
greint eldinn á þaki byggingarinnar.
Tólf af þeirn hraustustu skipaði hann að
taka með sér úlfaskinnin. Aðrir'tólf áttu að
verða eftir til að gæta Don Jaime.
Apacharnir héldu nú af stað, með Jreirri
miklu varfærni, sem einkennir indíánana.
Ulfarnir, sem enn reikuðu um valinn
urðu mannanna varir og flýðu í ýmsar áttir.
Sumir flýðu út í skóginn, aðrir í áttina til
haciendunnar.
Þegar lið Svartafálka var komið svo nærri
að bálin sáust greinilega í gegnnm þokuna,
gaf hann þeim, sem úlfaskinnin báru bend-
ingu um að fara í þau. Sjálfur fór hann í
einn feldinn og kraup síðan á f jórar fætur.
Menn hans gjörðu slíkt hið sama. Og nú
hófst kynlegður leikur. Svartifálki og menn
hans, sem eins voru búnir, hlupu nú á
höndum og fóturn nær haciendunni. Þó
fóru þeir ekki beina leið, heldur líktu eftir
úlfum, sem hlaupa snuðrandi í ótal krók-
um. Leikur þeirra var svo eðlilegur að jafn-
vel úlfarnir vöruðust ekki brögð þeirra, og
komu nær en góðu hófi gegndi.
Á þennan hátt komust indíánarnir smám
saman nær og nær. Frá haciendunni urðu
þeir ekki greindir, nema sem svartir skugg-
ar, sem flöktu til og frá um viillinn. Jafn-
vel þaulviinum veiðimanni hefði getað sézt
yfir, og ekki orðið þess var, að hér voru
brögð í tafli.
■ En Járnhönd var, eins og áður er getið,
enginn hvítvoðungur. Ekkert fór fram hjá
honum. Og hversu eðlilega sem apacharnir
höguðu aðferðum sínum, hversu • krókótt
sem þeir fóru, [>á höfðu Jró vaknað grun-
semdir hjá Járnhönd, þar sem hann stóð á
þakinu og veitti öllu, sem gerðist, nána at-
hygli.
„Fjandinn hafi það!“ mælti liann við
sjálfan sig. „Þessir úlfar haga sér eitthvað
öðru vísi, en ég á að venjast. Þeir eru líka
grunsamlega bognir í baki. Kannske þessir
rauðu djiiflar viti hverju það sætir. Sannar-
Iega skal ég senda Jíeim, sem fyrstur fer,
kveðju mína, þegar þeir koma nær.“
Samtímis varð Járnhönd litið til vindu-
brúarinnar og tók því eftir því, að hún
hreifðist, að vísu lítið, en þó svo greinilega,
að ekki varð um villst.
Eins og áður er getið hafði Inez hreift
hjólið lítilsháttar, en hætt síðan við. Járn-
hönd tók strax eftir breytingunni og jók
það grunsemdir hans.
„Þetta verð ég að ransaka,“ tautaði liann.
(Framhald).