Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Blaðsíða 38

A nástrái.
Saga frá Færeyjum eftir Hans A. Djurhuus.
Presturinn sat í stofunni og var að lesa.
Klukkan var orðin tíu og hann var þreytt-
ur. Hann hafði verið að heiman allan dag-
inn og var rétt nýkominn heim. Prestur
heyrir meira og sér nreira en aðrir, því að
þegar dauðinn er á næstu grösum, þá verð-
ur mönnum litið yfir æfina og sjá allt, sem
þeir hafa aðhafzt, bæði gott og illt, og þá
senda þeir boð eftir presti.
Andrés gamli var dáinn. í fimm ár hafði
hann legið rúmfastur, en nú hafði Drottinn
veitt honum lausnina. Presturinn liafði set-
ið iijá honum allan daginn, þangað til liann
leið út af, því að hann þorði ekki að vera
einsamall. Presturinn varð að halda 1 hend-
ina á honum, því að lrann var hræddur við
að skii ja við.
Andrés hafði verið með heztu mönnum,
reglusamur og siðsanrur, í fám orðum sagt,
hann hafði verið sannur sómi sinnar sveit-
ar. Konan har honum líka hezta orð og
sama var að segja um börnin. Hann var svo
hæglátur, að menn vissu ekki af honum;
það lá í þagnargildi, að hann þorði stund-
um ekki að ganga úti í myrkri og líka hitt,
að ljós varð að lifa hjá honum um nætur.
F.n svona hafði hann ekki verið alla tíð;
það kom yfir hann árið áður en hann
kvæntist, sama árið sem Heimir á Hólum
hrapaði. Menn höfðu talað margt urn það
slys og var það mörgum ráðgáta.
Anna á Á var laglegasta stúlkan í þorp-
inu. Allir ungu piltarnir voru hálskotnir í
henni og satt að segja vissi hún ekki, hverj-
unr þeirra hún ætti að taka. Henni leizt
bezt á Heimi á Hólum. en Andrés r Búð
var líka snotur og viðkynnilegur og eitt
hafði harin franr yfir Heimi, 'hann, söng
betur. Það var ánægja að dansa, þegar
Andrés söng fyrir, röddin var svo skær og
hrein, fótaburðurinn varð svo léttur og
fljúgandi, að það var eins og að vera borin
um stofuna.
Þeim var vel til vina, Andrési og Heinri,
og í bjargtíðinni voru þeir vanir að fara í
björgin í félagi.
Andrési leizt vel á Önnu. Oft hugsaði
hann með sjálfum sér, að ef lrann fengi
hana ekki fyrir konu, þá væri lrann ekki
fær unr að lifa. En hann þóttist sjá, að hún
tók Heimi franr yfir hann, og það var hon-
unr kvöl.
Honunr var varnað svefns á nóttunni
vegna undarlegra hugsana. Ef hann lokaði
augununr, þá heyrði hann kirkjuklukk-
urnar hringja; svo sá lrann brúðfylgdina
ganga fr am veginn, — og svo var hann konr-
inn inn í kirkju, en fyrir altarinu stóðu
þau hlið við hlið, Anna og Heinrir.
Hann varð fölur af slíkunr hugsunum.
Hann varð að fá að vita með vissu, lrvort
Anna vildi taka honum, og eitt kvöld, þeg-
ar lrann fylgdi lrenni heim, bað hann hana
að verða konuna sína.
Hún hafði ef til vill búizt við þessu og
hafði líka hugsað unr, hverju lrún skyldi
svara. Það var hvorki nei eða já, heldur
eittlrvað mitt á milli. Hún sagðist ekki vita
vel, hvað hún vildi; vissi ekki, hvorn henní
þótti vænna unr, lrann eða Heimi. Hún
vildi því fá umhugsunarfrest.
Ojá, hann svo sem vissi, hvað hún fór;
hún vildi vera ólofuð svo sem tvö ár og gift-