Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Qupperneq 40

182
Á NÁSTRÁI
N.-Kv.
um að steypa sér sjálfum fram af, en svo
fór hann að hugsa um Önnu, að hun mundi
verða konan hans, hann skyldi ganga að
eiga hana.
Hann skundaði heim aftur. Hann var
hissa á því að hann skyldi geta gert það,
farið inn á Hólum og sagt frá slysinu:
Heimir hefðj farið laus niður í bjargið,
hefði runnið og misst fótanna, og svo hrap-
að niður í sjó.
Tíðindunum var tekið nokkurn veginn
vel; bátur var sendur af stað til að leita að
iíkinu, en það fannst ekki.
Anna og Andrés giftust árið eftir.
Og svo hafði Andrés lifað og legið á þessu
síðan. En það hafði kvalið hann; það mátti
heita svo, að hann hefði ekki litið glaðan
dag síðan þá, og einsamall þorði hann ekki
að vera; aðallega var það í myrkri, að und-
arlegum hugsunum þyrmdi yfir hann. Þá
sá hann Heimi eins og hann var á þeirri
itundu, er hann fór fram af, og liann heyrði
hann segja: ,,Hvað ertu að gera?“ Já, vissi
hann, hvað það var, sem hann hafði gert?
Nei, hann'vissi það ekki; hann vissi ekki,
hvað það var að ráða mann af dögum. —
ekkert hvað það var fyrr en eftir á.
En þá fékk hann líka að vita af því, og
nú — á nástrái — nú gat hann ekki lengur
þagað, nú varð hann að segja prestinum
frá því, sem hann hafði gert. . . .
Presturinn stóð upp og gekk yfir að bóka-
skáþnum, tók bók og blaðaði í henni, en
lagði hana svo frá sér án þess að lesa í henni.
Hann var viðutan, en hugsaði alls ekkert
um Andrés og sálarangist hans. Nei, hugs-
anirnar fóru langt aftur í tímann; hann
minntist þess, þegar hann var ungur prest-
ur og kom þangað í þorpið, hverníg hann
þá hafði huggað gömlu hjónin, sem misst
höfðu einkason sinn. Þá grunaði hann ekki,
hvað gerzt hafði. Hann hafði sagt við þau,
að Andrés, vinurinn, skyldi ganga þeim í
sonar stað. O-já, hvað það gat verið undar-
legt! Sá, sem drepið hafði soninn, átti að
ganga í sonarins stað. Ef vér mennirnir
gætum skyggnst inn í sálardjúp hvor ann-
ars, fundið þær kenndit', sem þar eru fyrir,
alast þar og ala af sér aðrar kenndir, þá
mundum vér ef til vill ekki vera einis ör-
uggir eins og vér erum.
Prestur settist aftur, en hann las ekki;
það var dautt í pípunni, en hann skeytti
því ekki; hugsanirnar reikuðu svo víða;
hann hafði séð svo mikið. Hann hafði líka
hjálpað mörgum yfir um, mörgum, sem
þorðu ekki að leggja út í ferðina. Nú hafði
liann líka hjálpað Andrési, og eftir þrjá
daga átti hann að kasta á hann rekunum
og halda líkræðu. . . .
Jónas Rafnar þýddi.
Ingimundur var í íslenzkuprófi upp úr
\7. bekk og stóð sig slælega. Loks leiddist
kennaranum þófið og hugðist fara inn á
svið, sem betri frammistöðu mætti vænta á.
,,Jæja, Ingimundur", sagði hann, „hvað eru
hættir sagna margir?" „Þeir eru fimm“,kvað
Ingimundur. „Rétt, og livað heita þeir?“
Ingimundur luigsaði sig um: „Það er lýsing-
arháttur", sagði hann svo. „Gott, fleiri?“
„Það er skyldarháttur“. „Ha, skildagahátt-
ur. Jæja við skulum láta það drasla, áfram“.
,,Það er framsöguháttur“. „Ágætt, áfram“.
„Það er tengiháttur“. „Ha, er það nú ekki
sama og skildagaháttur? Jæja, meira“.
Ingimundur efaði sig um stund, unz hann
sagði: „Og svo er það þessi, sem hefir nafn-
háttarmerkið“. Hann fékk ekki fleiri spurn-
ingar.
Ólafur bóndi kom á bæ, og var borið
kaffi, en húsfreyjúa bað hann að afsaka, að
hún hefði ekki mjólk í kaffið.
„Og vertu ekki að minnast á það, bless-
uð“, kvað Ólafur, „þetta gengur nú svo
fyrir víðum, hvað er ég að segja? víðar en
hjá fleiruum átti það að vera; hvaða bölvuð
vitleysa, oftar en hjá mörgum, ef ég kem
því nokkurn tíma rétt út“. O. S.