Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Side 42

184
HARKAND RÉTTLÁTI
N. Kv..
eftir fáár mínútur algerlega ruglaður og
hrópaði: „Herra, allir peningar yðar og
gimsteinar hafa í nótt breytzt í trékol".
„Hvaða heimsku hjal“, svaraði Harkand,
„hvernig getur gull og.gimsteinar breytzt í
kol?“
Fjárstjórinn svaraði: „Komið sjálfir og
gáið“. Harkand fór með honum og sá sér til
skelfingar að embættismaður hans hafði
sagt satt, að allir peningarnir voru orðnir
að venjulegum kolum.
Harkand réttláti stóð hugsandi dálitla
stund, síðan sagði hann: „Sé þá svo, ég hefi
lofað fakírnum hálfu þriðja pundi og ég
vil enda orð mín“.
Án þess að hugsa lengi um þetta, fór
hann til kaupmanns nokkurs og veðsetti
honum Hírali, sína fögru konu, fyrir eitt
pund í gulli. Því næst seldi hann son sinn,
Marikhard, fyrir hálft pund. En þar eð
ennþá vantaði á upphæðina, þá ákvað hann
að selja sjálfan sig fyrir punið, sem upp á
vantaði. Hann fór því til tilsjónarmannsins
við stóru vatnsþróna. Það var starf þess
manns, að hénda líkum þeim, er til hans
voru flutt, í tjörnina. Harkand seldi honum
sig fyrir pund af gulli og færði síðan fakírn-
um fjárupphæðina, senr hann hafði lofað
honum.
„Hvað á ég nú gera“, spurði hann sinn
nýja húsbónda.
„Þú skalt vera hér nokkurn tíma við
tjörnina á meðan ég fer í verzlunarferð.
Menn munu færaþérlík allra þeirra manna,
sem deyja í héraðinu og þú skalt henda
þeim í tjörnina. Komi menn með mannslík
eða konu, krefst. þú einnar rúpíu borgunar,
en sé það barnslík, þá skaltu taka átta annas.
En ef einhver kemur með lík, án þess að
borga, jrá verður þú að taka fat af honum
að veði fyrir borgunina. Gleymdu ekki að
gera, sem ég segi þér, því að ég mun, þegar
ég kem aftur, heimta nákvæm reiknings-
skil“.
Radshainn* lofaði að gera sem húsbóndi
hans bauð honum og líkmaðurinn fór leiðar
sinnar.
Þegar kvöld var komið, veiddi Harkand
fisk, sem hann slátraði og sauð, síðan af-
klæddi hann sig til þess að baða sig áður en
hann borðaði.
En þegar vesalings radshainn kom upp
úr baðinu og var búinn að klæða sig, fann
hann ketilinn tórnan. Fiskurinn var stokk-
inn út úr katlinum, þótt hann væri drepinn
og soðinn.
„Það hlýtur að vera vilji guðs, að ég geng
lrungraður til hvílu“, sagði hinn góði
Harkand. Hann las kvöldbænina sína án
þess að mögla yfir því, hvað hvíla hans var
fátækleg.
Guð leit með velþóknun á guðrækni háns,
sem sýndi þolinmæði hans og auðsveipni,
en hann hafði ákveðið að reyna hann ennþá
meira.
Menn komu með mörg lík á hverjum
degi til Harkands og hann fylgdi stöðugt
skipun húsbónda síns. Fyrir mannslík eða
konu lét hann borga sér rúpíu og átta annas
fyrir barnslík. ög þegar einhver kom, sem
ekki átti peninga, tók hann fat af honum í
staðinn að veði.
Dag einn kom fögur kona grátandiogvein-
andi og bar son sinn dauðan í fanginu. —
Harkand sá sér til skelfingar að það var
eiginkona hans, sem kom með son hans,
Marikhand, sem hann elskaði svo mikið.
Fór hann þá að gráta beizklega, og áður
en hann kastaði líkinu í vatnið, ákallaði
hann anda tjarnarinnar og sagði: „Taktu
gætilega við líkama þessum og sjáðu um að
hann skemmist ekki“.
„Það vil ég gera“, svaraði vatnsráðandinn,
sem var stór, voldugur krókódíll, og tók
hann síðan hinn dauða dreng á hrygg sinn
og bar hann út í tjörnina.
* Fom-'ndverskt tignarheiti á þjóðhöfðingja.