Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Blaðsíða 44

186
GAMAN SÖGUR
N. Kv.
Gaman sögur.
Kaupmaður einn á Austfjörðum er
nefndur Sveinn. Margar kátlegar sögur eru
af honum og tilsvörum hans. Skulu hér
nokkrar taldar.
Á yngri árum Sveins hafði hann hænsna-
bú allstórt, en ekki voru hænsnin vel þokk-
uð af honum, en því betur af konu hans.
Eitt sinn er hún hafði lengi klifað á að
drepa þyrfti hana, er tekinn var fast að eld-
ast, fór hann til eitt kvöld og fékk sér til
aðstoðar trésmið einn úr þorpinu og
bað hann að hafa með sér beitta öxi. Réðst
hann svo til inngöngu í hænsnahúsið, og
hafði hendur á fyrsta fuglinum.er fyrir hon-
um varð, en dimmt var inni, og var það
raunar ein af beztu varphænunum. Snarað-
ist hann nú út aftur og bað smiðinn að
ganga milli bols og höfuðs á „hanafjandan-
um“, færðist smiðurinn undan því, en er
ekki tjáði móti mæla, hjó hann fuglinn.
Sveinn var árrisull maður, og er hann kom
á fætur morguninn eftir og sat við kaffi-
drykkju í eldhúsinu, en úr glugga þess
blasti hænsnahúsið við, kom haninn út og
gól ferlega. Sveinn brá hart við og varð að
orði: „Galar hann enn, bölvaður, drepinn
í gær!“
Meðal annarra verzlunarstarfa sinnti
Sveinn fiskkaupum. Keypti liann fiskinn
óverkaðan, en verkaði hann sjálfur. Hafði
hann þá oft margt kvenna og barna i vinnu
við fiskþvott og breiðslu.
Eitt sinn hafði hann látið breiða allmikið
af fiski árla dags, enda var veður gott.
Um hádegsbil gekk hann svo upp í svefn-
herbergi sitt og tók sér miðdagsblund, sem
venja hans var.
Ekki hafði hann lengi sofið er regn buldi
á glugganum. Snarast hann nú fram úr
rúminu og ætlar að hrinda hurðinni op-
inni, en hún bifaðist hvergi. Tók hann nú
að kalla á hjálp og kvað hurðina hafa
hlaupið í baklás og bað að sækja Finn smið.
Hljóp svo einhver til smiðsins, er kom brátt
með tól sín. Áður en hann tæki til að brjóta
upp .læsinguna tók hann í handfangið og
opnaðist þá hurðin auðveldlega inn í her-
bergið.
Sveinn var skuldseigur maður og tók
rukkurum miðlungi vel. Lék það orð á, að
þolinmæði þyrfti til að innheimta hjá hon-
um.
Eitt sinn kom rukkari til hans með reikn-
ing, sem Sveinn kvaðst ekki greiða. Þæfðu
þeir nvi um þetta stundarkorn, unz rukkar-
inn segir: „Ég fer núna, en taktu nú til
einhvern dag um þessar mundir og þá kem
ég aftur með reikninginn". „Tekurðu það
gilt?“ spyr Sveinn. „Já“, sagði hinn. „Komdu
þá í gær“.
Annað sinn kom rukkari til hans með
reikning, er Sveinn vildi ekki viðurkenna.
Hafði hann þauorðumreikninginn.aðhann
skildi hann ekki og myndi því ekki greiða
hann. Köstuðust þeir nokkuð á orðum, unz
rukkarinn rauk á dyr. Sveinn fylgdi honum
út og kallaði eftir honum: „Segðu að ég
skuli borga reikninginn-þegar ég skil hann;
og“, bætti hann við, „ég skil hann aldrei".
Um eitt skeið gerði Sveinn út vélbát, og
var vélstjórinn nokkuð raupsamur. Sagðist
honum svo frá, að eitt sinn hefði liann ver-
ið í róðri, en þá sprakk gashaus vélarinnar.
Tók hann þá gashausinn af, kældi hann, og
setti í munn sér og synti til lands með hann
og út með annan gashaus, sem hann svo
setti í vélina og því næst var róðri fram
haldið. Margir höfðu heyrt söguna og einn-
ig Sveinn, sem lét sér fátt um finnast, en
hafði þó eigi orð á. Nokkru síðar, er far-
þegaskip eitt var við eina bryggju bæjar-
ins, þá, sem bátur Sveins lá við, henti vél-
stjórann það slys, að detta vit af bryggjunni.