Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Síða 45

H. Kv.
GAMANSÖGUR
187
Hugðu nú margir, að hann myndi grípa til
sundkunnáttu sinnar, en er ekkert sást bóla
á því og maðurinn var að sökkva í fyrsta
sinni, snarast Sveinn þá ofan í bátinn, og
kemur upp að vörmu spori með gamlan
gashaus í hendinni og hraðar sér ofan
bryggjuna í átt til vélstjóra síns. Mönnum
þótti þetta atferli kynlegt og spurði einhver
Svein, hvað þetta ætti að þýða? „Skilurðu
það ekki?“ kvað hann og bar ört á. „Mann-
fjandinn getur ekki synt nema með gas-
haus í kjaftinum“.
Svo bar til að kaupfélagsstjórinn fluttist
burt út þorpinu, þar eð hann fékk atvinnu
sem skrifari í stjórnarráðinu. Er Sveini
barst þessi frétt varð honum að orði: „Aum-
ingja maðurinn, hvað hefir hann nú gert
fyrir sér?“
Eitt sinn skyldi stofna sparisjóð í þorp-
inu og ræddu menn um, hvaða tryggingu
skyldi heimta fyrir lánveitingum úr sjóðn-
um. Var þá leitað álits Sveins, sem til þessa
hafði ekki lagt orð í belg. „Hvað er að tala
«m lán?“ anzaði hann. „Sparisjóðurinn á
ekkert að lána“.
Vilhjálmur þótti nokkuð viðutan, er
hann var í skóla. Hann var taflmaður góð-
tir, enda lagði hann mikið að sér við tafl.
Eitt sinn hafði hann verið að tefla símskák
-og lauk henni með sigri hans um kl. 4 að
nóttu. Stóð hann þá upp og hugðist hverfa
til rúms síns. Um morguninn er þjónustu-
stúlka hugðist taka til í herbergi hans, fann
hún rúmið að mestu óhreyft, en þó var
treyja Vilhjálms og vesti í rúminu og yfir-
sængin vandlega breidd yfir. Tók hún nú
hvort tveggja og hugðist setja inn í stóran
fataskáp, er var í herberginujen er hún opn-
ar skápinn lá Vilhjálmur þar og svaf vært.
Vakti hún hann þá og spurði hverju þetta
sætti. „Nú, ég ætlaði bara að láta fötin mín
á herðatré áður en ég færi í rúmið“, svaraði
Vilhjálmur um leið og hann skreið út úr
skápnum.
Er hann gekk til prófs í íslenzku í V.
bekk hlaut hann Gísla sögu Súrssonar. —
Stóð hann sig vel, og er leið að lokum prófs-
ins, spurði kennarinn: „Og hvað hét ör-
lagasverðið, sem varð að síðustu orsök í út-
legð og dauða Gísla?" Vilhjálmur mundi
ekki nafnið og gerðist nú all brúnaþungur
og hugsaði sem fastast. Loks leiddist kenn-
aranum biðin og taépti á orðinu Gra....
Ekki hafði hann fyrr tæpt á orðinu, en sól-
skinsbros leið yfir andlit Vilhjálms og sigri
hrósandi svaraði hann: „Grasbítur!"
Hann fékk 72 fyrir frammistöðuna.
O. S.
Samtíningur.
Hitler handtekinn.
Carroll Boswell, aðstoðar-bæjarverkfræð-
ingur í Suranap í Kaliforníu, segir oft
kunningjum sínum frá því, þegar hann
handtók Hitler._ Boswell var þá í ameríska
setuliðinu í Rínarhéruðunum og dvaldist
í'borginni Mayen (50 þús. íbúar). Átti her-
flokkur sá, er hann var í, að gæta skotfæra-
birgða og brúar á fljóti einu, sem rennur
um borgina. Var því hver æsingamaður,
sem kom til borgarinnar, rekinn á brott í
snatri. — Kveld eitt var Boswell á gangi
með öðrum liðþjálfa, Jeffries að nafni, og
lá leið þeirra fram hjá ölstofu, sem talin var
bækistöð óeirðaseggja. Venjulega var þar
margt gesta þangað til eftir miðnætti, en
nú brá svo við, þótt þetta vsæri kl. 8.30 um
kveldið, að allar dyr voru þar ramlega læst-
ar og hlerar fyrir gluggum. Þeir félagar
sáu þó innum rifu á gluggahlera einum, að
þar var fundur inni. Rétt í þessum svifum
var vínflösku varpað á ræðumanninn og
allt lenti í uppnámi. Hermennirnir gátu
handtekið ræðumanninn, og kvaðst hann
heita Adolf Hitler.
Boswell fór heimleiðis til Ameríku tveint
24*