Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Page 9

Nýjar kvöldvökur • Janúar—marz 1953 • XLVI. ár, 1. hefti
G. A. Henty:
Undir Ijónsmerkinu.
Jónas Rafnar þýddi.
[George Alfred Henty, f. 1832, d. 1902, var
enskur blaðamaður og skáld — sagnahöfundur;
hefur ritað um áttatíu sögur.]
I. KAPÍTULI.
KVÖLD í FENEYJUM.
Það var kyrrt, bjart og hreint, suðrænt
kvöld á síðara hluta fjórtándu aldar. Feneyj-
ar, „drottning Adríahafsins", stóðu eins og
fljótandi þyrping húsa, kirkna og halla upp
úr dökku lóninu, sem endurspeglaði þús-
undir Ijósa frá borginni og stirndum himn-
inum.
Á víðáttumiklu Markúsartorginu við
Markúsarkirkjuna og hertogahöllina iðaði
hávær mannfjöldi, sem ræddi í ákafa síðustu
fregnirnar frá Konstantínópel, hvernig
Genúa, aðalkeppinautur Feneyja, mundi
snúast 'í stjórnmálunum og hvað standa
mundi í bréfi því, sem allur almenningur
vissi, að biskupinn í Trevisa hafði fært
borgarstjórninni frá páfanum.
Frá Markúsartorginu lá breið gata, sem
kölluð var Piazetta, niður að sjónum, þar
sem fagurbúnir róðrarbátar rugguðu á öld-
unum í tunglskininu. Þar, við enda götunn-
ar, gnæfðu tvær voldugar standmyndir:
vængjað bronzljón sankti Markúsar og mar-
marastytta heilags Theódórs. Hann hafði
áður verið verndardýrlingur Feneyja, en
orðið að þoka fyrir Markúsi guðspjalla-
manni, sem dómkirkjan mikla og dýrlega
hét í höfuðið á, og sömuleiðis státaði ljón
hans sig í merkisskildi borgarinnar.
Þarna á bakkanum stóðu tveir unglingar
af góðum ættum og voru að tala saman. Rétt
hægra megin við þá voru landgönguþrepin,
þar sem róðrarbátarnir voru ýmist að leggja
að eða frá, en þar sem þeir stóðu, voru þeir
einir og út af fyrir sig. Fram undan þeim
var síkið, en á bak við þá gnæfði hertoga-
höllin mikla með mörgum skreyttum salar-
kynnum hið efra og ægilegum fangaklefum
hið neðra. Fám skrefum vinstra megin við
þá var síkið, sem liggur fram með hertoga-
höllinni og greinir hana frá ríkisfangelsinu
hinum megin, en milli hallarinnar og fang-
elsisins liggur Kveinabrúin, sem er rétt-
nefni, því að þúsundir ólánsamra fanga hafa
um aldaraðir verið leiddir yfir brú þessa frá
réttarsalnum til kvalabekkjarins hinum
megin við síkið, ef þeirra beið þá ekki enn
þá verra hlutskipti — að veslast upp ævilangt
1 dimmum, ohollum og viðbjóðsleg’um
fangaklefum fyrri alda.