Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Qupperneq 12

4
UNDIR LJÓNSMERKINU
N. Kv.
nafnkenndustu aðalsmennina og hefðar-
mennina, sem hann sá í mannfjöldanum.
„Þarna er Pisani flotaforingi," mælti
hann; „þú þekkir liann auðvitað? Hann er
svo viðfelldinn og skapgóður, að sjómenn-
irnir sjái ekki sólina fyrir honum, og sagt er,
að hann eigi að stjórna næstu flotadeild,
sem lætur í haf. Feginn vildi eg fara með
honum og nauðugur vildi eg vera í sporurn
Genúamanna, þegar hann ræðst á þá. Faðir
Pisanis var einn af rnestu flotaforingjum
okkar. — Aðalsmaðurinn þarna á bak við
hann er Fiofio Dandolo; hann er af tiginni
ætt, sem alið hefur ættborg okkar marga
merka menn. Mér hefði þótt gaman að sjá
forföður hans, gamla hertogann mikla, sem
tók múra Konstantínópels með áhlaupi og
skipti gríska keisaradæminu milli frönsku
krossfaranna. Hann var sönn hetja!“
„Hver er ungi aðalsmaðurinn á rauð-
bleiku fötunum, með grænu floshúfuna?"
spurði Henry.
„Hann þekki eg ekki,“ svaraði vinur hans.
„Jú, bíddu við, — það er Pétur Sarto. Síð-
ustu tvö árin hefur hann dvalizt í útlegð í
Konstantínópel, af því að hann drap Pál
Morosini; hann staðhæfði að vísu, að hann
hefði drepið hann í heiðarlegu einvígi, en
því trúði þó enginn. Nokkrum dögum áður
höfðu þeir verið að deila um, hvor þeirra
væri tignari að ætt og völdum, og svo fannst
Morosini liggjandi veginn á efstu þrepun-
um við dyr sankti Páls kirkjunnar. Nokkrir
menn höfðu heyrt neyðaróp og kornu hlaup-
andi að, rétt um leið og Sarto stökk út í
róðrarbát sinn og reri burt eins og hann
ætti lífið að leysa. Þeir, sem að komu, köll-
uðu þangað einn varðbátinn, og þá var
Sarto stöðvaður og tekinn höndum. Af því
að sverð hans var blóðugt, gat liann engan
veginn neitað sekt sinni, en hann bar blá-
kalt fram, að þeir hefðu háð einvígi. Ætt-
ingjar Morosinis staðhæfðu aftur á móti,
að sverð Páls hefði setið kyrrt í slíðrunum,
þegar að var komið, en þá náðu Sartoarnir
í mann, sem vann eið að því, að hann hefði
fyrstur allra komið á vettvang, tekið sverð
liins vegna og stungið því í slíðrin, svo að
það týndist ekki. Vafalaust var það helber
lygi, en Sarto átti fleiri vini í ráðinu en
Morosini bafði átt, og vitnisburðurinn var
tekinn gildur. En svo gramir voru borgar-
menn, að ráðið sá sér ekki annað fært en
að dæma Sarto í tveggja ára útlegð. Líklega
eru nú þessi ár liðin og hann kominn aftur
frá Konstantínópel. Hann var síður en svo
vel kynntur, áður en þetta víg var unnið,
en af því að hann á svo marga hauka í
horni, býst eg við, að móti honurn verði
tekið eins og ekkert hafi í skorizt; enda eru
hér svo margir aðrir, sem eru ekki hótinu
betri en hann.“
„Það er smánarlegt," mælti Henry
gremjulega, „að menn, sem eiga volduga
að, skuli rnega leyfa sér næstum því að
ósekju að fremja óbótaverk, sem almúga-
menn mundu verða hengdir fyrir; ættu þó
allir, ríkir sem fátækir, að lúta sömu lög-
um.“
„Svo er það líka, þegar um stjórnmála-
afbrot er að ræða,“ svaraði vinur hans. „Sá
aðalsmaður, sent uppvís verður að sam-
særi gegn stjórninni, má vera eins viss um
að lenda í neðsta fangaklefa eins og lítil-
mótlegasti fiskimaður, sem gerzt hefur sek-
ur urn sama brot. En öll önnur réttarmál
eru rekin á aðra vísu.“
„Og því þá?“ spurði Henry; „eg fæ ekki
skilið, hvers vegna þú, sem ert af tiginni
höfðingjaætt, hefur meiri rétt til að vega
aftan að mér, sem er réttur og sléttur kaup-
mannssonur, en eg til að fyrirkoma þér með
brögðum."
Mattheus glotti við.
„Já, eg ber ekki á móti því við þig,“
svaraði hann, „að Jretta ástand, svo sem nú
tíðkast, er miður fýsilegt, og æskilegt væri
að halda betur í hemilinn á höfðingjun-
um.“
„Nú verð eg að fara að bjóða þér góða