Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Side 13

N. Kv.
UNDIR LJÓNSMERKINU
5
nótt,“ mælti Englendingurinn; „föður mín-
um er ekki vel við, að eg sé úti eftir klukk-
an tíu; hann heldur enska siðnum að taka
snemma á sig náðir og hann hefur ekki enn
þá vanizt því að skipta á degi og nóttu,
eins og gert er hér í Feneyjum."----
„Klukan er orðin tíu, Henry,“ sagði
Hammond kaupmaður, þegar sonur hans
kom inn úr dyrunum.
„Eg gætti þess ekki, pabbi, að orðið var
svo framorðið,“ svaraði Henry. „Markúsar-
torgið er krökkt af fólki. Ég held að eng-
inn lifandi rnaður hér í Feneyjum fari að
liátta eins snennna og við, og þó er svo
einstaklega þægilegt að ganga úti í stjörnu-
björtu og svölu kvöldloftinu eftir hitamoll-
una á daginn.“
„Satt er það, drengur minn, en nóttin
er okkur gefin til hvíldar og dagurinn til
vinnu. Morgunstundirnar eru fullt eins
þægilegar og miklu heilnæmari en dimm-
ar kvöldstundirnar, einkurn í þessari borg,
þar sem búast má við að mæta ölóðum
drykkjusvolum og verða stunginn í bakið
af launmorðingjum, þegar líða tekur á
kvöldið. Annars mega Feneyingar skemmta
sér fyrir mér eins lengi og þeir geta — inn-
an skamms fá þeir að hugsa um alvarlegri
mál.“
„Við hvað áttu, pabbi? Eins og stendur
lifa Feneyingar í friði við alla.“
„Það er aðeins ládeyðan á undan storm-
inum, Henry, og tímenningarnir vita það
vel. Þess vegna fékk Austurríki svona væga
kosti, þegar friður var saminn fyrir
skömmu; þeir vissu, að Austurríki hafði
verið í vitorði með Ungverjalandi, Padúu
og Genúu. Hin ríkin voru ekki viðbúin,
og þess vegna rann Austurriki fyrst á vaðið
í von um að geta krækt í eitthvað fyrir sig
sjálft. Bráðum skellur stormurinn á í al-
gleymingi. En nú skulum við ekki vera
lengur að masa, því að korninn er hátta-
tínri fyrir þig.“
Henry gekk til herbergis síns, en það leið
á löngu, að hann lagðist til hvíldar. Frá
glugganum sá hann út á eitt síkið, sem lá
út í aðalsíki Feneyja. Skreyttir róðrarbátar,
lýstir skriðljósum eða blysum, skriðu jafnt
og þétt niðri á síknu fyrr neðan, og þegar
liann teygði sig út úr gluggakistunni, gat
hann eygt ljósin úti á síkinu mikla; ómar
af söngvísum og glaðlegum hlátrum bárust
að eyrum hans, og við og við brá fyrir
hljómum af hljófæraslætti í fjarska. Loftið
var hlýtt og fullt af angandi ilmi, — hann
gat með engu móti farið að sofa.
Hvað eftir annað hugsaði hann til þeirra
orða föður síns, að Feneyjar mundu komast
í hann krappan. Allt frá barnæsku var
Henry vel æfður í öllum fimleikum, sem
Lundúnadrengir voru vanir að iðka, og
síðan hann kom til Feneyja hafði hann sótt
með kostgæfni skylmingaskólann, þar sem
synir aðalsmanna og efnaðra kaupmanna
æfðu sig í að fara með sverð og rýting, varpa
spjóti og sveifla kylfu ok öxi. Blóð sextán
ára unglingsins tók að svella í æðunum,
þegar hann hugsaði til þess, að styrjöld
væri í aðsigi og þá væri tækifæri til að
berjast við óvini Feneyja og ávinna sér
virðingu og frægð undir ljónsmerki sankti
Markúsar.
II. KAPÍTULI.
GRÍMUMAÐURINN.
Hammond kaupmaður lét son sinn alltaf
fá nægilegt skotsilfur, svo að hann gæti í
öllu jafnazt á við þá höfðingjasyni, sem
hann hitti hjá tungumálakennara sínum og
í skylmingaskólanum. Aftur á móti hafði
Henry litlar mætur á að reika um Markús-
artorgið með jafnöldrum sínum eða að
sitja stundum saman að sumbli, og enn þá
síður hirti hann um skrautklæði og aðra
óhófsemi. Mesta skemmtun hans var að
fara ofan í róðrarbát föður si'ns, þegar
rökkvaði, ásamt Beppó, syni ræðara kaup-
mannsins. Henry var orðinn æfður í að
2