Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Qupperneq 14

6
UNDIR LJÓNSMERKINU
N. Kv.
róa fram og aftur um síkin, en liann gerði
það sjaldan fyrr en dimmt var orðið, svo að
liann þekktist ekki, því að í Feneyjum var
talið ósæmilegt, að maður af góðum ættum
reri sjálfur.
Af því að oft stóð svo á, að kaupmaður-
inn þurfti að nota bát sinn á kvöldin til
verzlunarerinda, einmitt þegar Henry og
Beppó voru vanir að fara í róðrarferðir
sínar, þá sparaði Henry skotsilfur sitt sam-
an og keypti sér ágætan bát, sem Beppó
hafði snuðrað upp. Kaupmaðurinn fjasaði
í fyrstu um þessi ójrörfu útgjöld, en svo
lét hann sér þau bráðlega vel líka og fannst
ekki nema sanngjarnt, að Henry ætti bát
út af fyrir sig; þá þyrfti hann sjálfur ekki
að bera kvíðboga fyrir, að sinn bátur væri
ekki til taks, Jiegar hann þarfnaðist hans.
Um leið gaf hann syni sínum leyfi til að
vera úti á kvöldin, líka eftir kl. tíu, ef hann
lofaði Jdví að vera alltaf úti á síkjunum í
bátnum, en ekki á torgunum eða á götum
úti.
Henry varð leyfinu mjög feginn, því að
honum hafði leiðzt mjög að Jrurfa alltaf að
vera kominn heim kl. tíu að kvöldi, ein-
mitt þegar svalast var orðið í lofti og lífið
var orðið fjörugast á aðalsíki borgarinnar.
F.itt kvöld, þegar Henry var í bátnum
með góðvini sínum, Mattheusi, og Beppó
reri með Jrá eftir aðalsíkinu, mættu þeir
öðrum róðrarbát; sátu í honum tvær ung-
ar, fagrar og skrautklæddar stúlkur. Þá stóð
Mattheus upp til hálfs og heilsaði þeirn
virðulega.
„Hverjar eru þessar stúlkur?“ spurði
Henry.
„Frænkur mínar, Maria og Anna Polani,“
svaraði vinur hans. „Þær eru nýkomnar
hingað heim frá Korfu, þar sem faðir þeirra
á mikil vöruhús og hefur búið Jrar síðustu
þrjú árin. Hann er einn auðugasti kaup-
maðurinn í Feneyjum, af mjög gamalli
höfðingjaætt, sem jafnvel hefur alið stétr-
menni með hertoganafni. Dæturnar eru
ríkustu erfingjarnir hér í borg, því að Jrær
eiga enga bræður, og móðir þeirra dó
skömmu eftir að Anna fæddist."
„Þær eru báðar mjög unglegar," mælti
Henry.
„María er ekki heldur nema sextán ára,
og Anna er tveimur árum yngri. Ekki mun
þær skorta biðlana, því að þótt fjölskyldan
hafi ekki nein völd eins og áður var, er
hún þó svo auðug, að tignustu aðalsættir
okkar mundu fegnar vilja bindast sifjum
við hana.“
„Hver er þessi miðaldra kona, sem situr
á milli Jaeirra?1'
„Það er kennslukonan þeirra," svaraði
Mattheus kæruleysislega. „Hún hefur verið
hjá þeim síðan þær voru litlar, og faðir
þeirra hefur miklar rnætur á henni, og Jxað
er gott fyrir hann að hafa hana til að gæta
dætranna, — það líður varla á löngu, að
María fari að fá blómvendi og bónorðs-
bréf frá fjölda biðla.“
„Það finnst mér mjög eðlilegt,“ mælti
Henry; „það fer ekki alltaf saman, að ung
sti'dka sé eins lagleg og eins rík og María.
En vafalaust hefur faðir hennar þegar fyrir
löngu tekið ákvörðun um, hvern hún skuli
eiga. Það er ókosturinn við að vera af góðri
ætt, að rnega ekki velja sér konuna sjálfur,
heldur láta foreldrana urn Jrað, og þeir
taka aðeins tiHit til þess, hvort konan er
rík eða hvort fjölskyldan eflist að valdi og
virðingu við tengdirnar. Mönnum og kon-
um ætti þó að vera frjálst að fara eftir til-
hneigingu hjartna sinna í svo alvarlegum
málum.“
„]á, mér finnst Jrað nú líka,“ svaraði
Mattheus, en bætti svo við hlæjandi: „Aft-
ur á móti er ekki áreiðanlegt, að mér finnist
svo, Jregar eg síðar á sjálfur heilan hóp
sona og dætra til ráðstöfunar."
Þeir reru áfram stundarkorn þegjandi, en
þá fór Mattheus að hæla nýja bátnum, sent
Henry hafði eignazt, fyrir Jrað, hve lipur
hann væri og léttur í snúningum. Bátur-