Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Blaðsíða 15

N. Kv.
UNDIR LJÓNSMERKINU
7
inn var líka ágætur og stóð flestum öðrum
á sporði þar á síkjunum, ekki sízt þegar aðr-
ir eins ræðarar og Henry og Beppó sátu við
árarnar.
Eitt kvöld, um kl. hálf ellefu, voru þeir
Henry og Beppó á heimleið; þeir komu
róandi eftir fáförnu síki, þegar allt í einu
var kallað til þeirra frá bakkanum.
„Eigum við að taka hann í bátinn, herra
Henry?“ hvíslaði Beppó. Það var ekki sjald-
an sem þeir tóku vegfarendur upp í bátinn
til sín seint á kvöldi og reru með þá um
síkin fyrir borgun.
Henry kinkaði kolli, og þeir renndu upp
að bakkanum.
Þegar Henry og Beppó voru í þessum
kvöldferðum sínum, fóru jreir úr yfirhöfn-
unum og reru snöggklæddir, og Jrá héldu
menn, að Jreir væru venjulegir róðrarmenn.
Henry hafði oft gaman af þessu. Beppó fékk
ævinlega allt gjaldið fyrir flutninginn, en
Henry hafði gamanið af að komast á snoðir
um, hvert Jæir væru að fara, sem Jreir fluttu,
— hvort það væri elskhugi á leið til ásta-
fundar, spilamaður á leið til einlivers spila-
vítisins eða einhver veslingur, sem týnt
hafði bátnurn sínum og þurfti að hraða
sér heim.
„Liggur ykkur nokkuð á í háttinn?"
spurði maðurinn, sem kallað hafði til
þeirra, þegar báturinn lagði að síkisbakk-
anum.
„Fyrir góða borgun getum við vakað eins
lengi og vill,“ svaraði Beppó — hann varð
ævinlega fyrir svörum, þegar svona stóð á.
„Þú ratar til San Nicolo?“
„Já,“ svaraði Beppó, „en j^angað er langt
að róa.“
„Svo verðið þið að bíða þar eftir mér
eina til tvær stundir, en Jrá skal eg líka
borga ykkur fimm krónur fyrir næturvinn-
una.“
„Hvernig lízt Jrér á Jrað?“ spurði Beppó
Henry.
„Við skulum leggja í ferðina," svaraði
Henry eftir litla umhugsun.
Þetta var að vísu löng róðrarferð, en
kvöldið var yndislegt og fimm krónurnar
mjög eftirsóknarverðar fyrir Beppó. Henry
fór af einskærri forvitni. San Nicolo var
lítill, sendinn hólmi, yzt í eyjaröð þeirri,
sem lukti um lónið í Feneyjum. Þar bjuggu
aðeins mjög fáar fiskimannafjölskyldur,
og Henry skildi ekkert í, hvað Jæssi ókunni
maður, sem virtist vera af heldra taginu,
helði að erinda á San Nicolo svo seint á
degi; það hlaut að vera eitthvað skrýtið
við það.
Þegar ókunni maðurinn steig niður í
bátinn, tók Henry eftir Jrví í stjörnuglæt-
unni, að hann hafði grímu fyrir andliti.
Var það að vísu ekkert merkilegt, Jrví að
altítt var, að ungir gapar settu upp grím-
ur, þegar Jreir ætluðu að gera eitthvað af
sér; en úr því að maður þessi var með
grírnu, þá hlaut ferðin að verða enn Jrá
áhrifameiri.
Henry tók til árar, og jæir Beppó og hann
settu skrið á bátinn með löngurn og stöð-
ugum áratogum. Henry vildi ekki setja
mjög hraðan skrið á bátinn í fyrstu, því
að bæði var löng róðrarferð fyrir höndurn
og svo vildi hann ekki láta farþega þeirra
komast á snoðir um, hve góður báturinn
var. En grímumaður var ánægður með hrað-
ann, enda voru þeir ekki lengi að róa fram
úr tveimur bátum eða þremur, sem fóru
sömu leið.
Engum þeirra þriggja, sem í bátnum
voru, hraut orð af vörum, þangað til þeir
nálguðust hólmann, J^á mælti grímumaður:
„Þið róið vel. Ef þið viljið, leita eg ef
til vill aftur til ykkar.“
„Við erum alltaf til, ef við fáum skilding
í staðinn," svaraði Henry og gerði sig dimm-
raddaðri en hann annars var.
„Ágætt. Þegar eg kem aftur, skal eg láta
ykkur vita, hvenær eg þarf á ykkur að halda.
2*